Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'Her Öykü Özünde Bir Can Taşır... Her Öykünün Yolunda Mutlak Sevgi Kırıntıları Vardır. Ve Her Öykü, Kırılma Noktasında Bu Kırıntılarla Yaşama Tutunarak anlam Katar...' r.d
Ben seni
Bedenin, tenin için sevmedim ki!
Seni
Malın-mülkün, mevkiin için sevmedim…
Ben seni
Bir gün-beş gün- on gün için sevmedim ki!
Seni
Giyindiğin güvercin donu,
Arındığın ab-ı hayat suyu…
Ben seni
Çile dergâhında Hakk yolu,
Yunus Oduyla yanan serinle…
Seni
Bir nefeslik canım,
Yaşadıkça yaşatacak kanım…
Yanardağlarım, doruğumda karım,
Edebim - ar’ımla sevdim.
Ben seni
Soldukça açan İrem bağım,
Bir avuç gökyüzü, bir mavi umut,
Kalbimde saklı gülşen çağımla…
Seni
Sana feda canım,
Özverili
Hoş görülü
Sade insan yanım…
Seni “ adam gibi adam” lığınla
Bir ömür sevdim; bilmez misin can?
Seni severken
Bir şey istemedim, beklemedim ki;
Nefes alman, mutlu olmandan gayrı…
Koş… Git istediklerine
Arzuladığın hayata koş! ...
Ben seni
Senin bile bilmediğin bir yürekle sevdim; bambaşka…
Seni hep sevdim be can! Sevdim, inandım aşka…
Koşullar uzak düşürse de;
Seviyorum… Seviyorum seni; ah bir inansan keşke! ...
*****Şubatın o güzel günü gelmedi henüz ama..bu enfes dizelere rastlayınca yorumsuzca kalıverdim..!!!!!!sevdadan yana..canına..her yazılan satırı..emeği((Sevgi Emek..sevgi Zaman..Sevgi..Yürek İşiymiş)) hakedene!!! ne kadar yürektendi..içtendi..ve mükemmeldi..ayrılamadım şiirlerinizden..ellerinize emeğinize ve yüreğinize sevgiler..
***Seni
Giyindiğin güvercin donu,
Arındığın ab-ı hayat suyu…
Ben seni
Çile dergâhında Hakk yolu,
Yunus Od’ uyla yanan serinle…
Seni
Bir nefeslik canım,
Yaşadıkça yaşatacak kanım…
Yanardağlarım, doruğumda karım,
Edebim - ar’ımla sevdim.***
açılmayan mektubu açtım;))her satırını duygu yoğunluğuyla okudum..çok hüzünlü bir sevdaydı..bence sahibine bu ulaşmalı mektup ve açılmalı..veee son... şiirselliğin tadında bitirilen son seslenişler/çığlıklar finalin bam teli olmuş..yüreğinize sağlık..tşk.ler..
yüreginize ve emeginize saglık...son satırdakı sıır bır cok degeri ve gercegi bır cırpıda acıklamıs ...yurekten kutluyorum ...saygılarımla...
Bırak inanmazsa inanmasın hayırsız.Böyle seven bulmuş ta bunuyor. Kutlarım seven yüreği.
'Osmanlı Torunları Din Yolunda' sayfamda.
Ben seni
Senin bile bilmediğin bir yürekle sevdim; bambaşka…
Seni hep sevdim be can! Sevdim, inandım aşka…
Koşullar uzak düşürse de;
Seviyorum…Seviyorum seni; âh bir inansan keşke
yüreğinize sağlık.harika beğenerek okudum.tebrikler
müzehher
Bence derhal gönderilmeli bu mektup, sonrada gidip bulunduğu yerden sökülüp alınmalı sevdiğiniz.Belki buna gerek bile kalmayacak okuyunca bu bitimsiz sevdanızı kendisi koşarak gelecektir,kimbilir.....Denemekte fayda var postalayın gitsin bence ...Elleriniz yorulmasın çok hoş olmuş,kutluyorum....
Ben seni
Senin bile bilmediğin bir yürekle sevdim; bambaşka…
Seni hep sevdim be can! Sevdim, inandım aşka…
Koşullar uzak düşürse de;
Seviyorum…Seviyorum seni; âh bir inansan keşke! ...
Ne kadar güzel böyle sevilmek..Ve koşulsuz sevmek..Yüreğinize sağlık..Sevgiler hiçbir zaman karşılıksız değildir...Bunu düşünüyorum..
Tebrikler bacım.Diyeceğim o ki.Gerçekten çok güzel ve de özel.Kalemin daim ola ve sevgi deryası yüreğin hiç üzülmeye inşallah.Selamlar saygılar.
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta