Acılı Amca Şiiri - Hatice Atak

Geçen gün hastanede bir amcayla tanıştım
Yoğun bakımın önünde çaresizce bekliyordu
Hani derler ya “dokunsan ağlayacaktı” diye
İşte tamda öyleydi…
Yanına gittim zarifçe dokundum sırtına
“Ne oldu amca? Sen kimi bekliyorsun? “ dedim
Amca ilk önce süzdü şöyle beni baştan aşağıya
“Gel evlat anlatayım” dedi, başladı;
“İçerdeki, yoğun bakımdaki benim hanım
Bak şu dört çocukta benim” dedi
İç geçirdi şöyle birden bire
“yine ikisi büyükte, ya şu ikisi
Biri iki yaşında, biride bak altı aylık kucağımda
Eğer benim hanıma bir şey olursa,
Ben nasıl bakarım bunlara!
Yine bakarım, karınlarını doyururum da,
Hani yanlarında anne denilir de
Bir yanları hep eksik kalır ya hani,
Hani, anneler günü gelince herkes annesine çiçek verirken,
Bizimkiler o çiçekleri mezara götürürler ya,
İşte bunun için üzülüyorum.”
Derken küçük çocuk ağladı altı aylık olan
“Bak annesini özledi yavrucak” dedi, bastı bağrına.
O an içim parçalandı sanki ağlamak geldi içimden.
Bebek susmuyordu, hemşireler bakıyor,
Ama yine de susmuyordu.
O bebek bir şey anlamış gibiydi.
Sonunda ameliyat bitmişti.
Ama ne yazık ki,
Ameliyat başarılı geçmemişti.
Çocuklar o an öksüz kalmıştı!
Ben baş sağlığı dileyerek ayrıldım yanlarından…
Yedi, sekiz yıl sonra izlerini buldum.
Gittim yanlarına.
Hepsi iyi birer öğrenci olmuş.
Küçükler okula başlamış çoktan,
Büyüklerin biri mimarlığı,
Diğeri tıbbı kazanmış,
Amca ise iyice yaşlanmış…