Acılarla büyüdüm Şiiri - Orhan Korkmaz

41 yaşımda, aşkı gördüm,
Sevdim, acılarla büyüdüm.
Birçok kez aldatıldım,
Ama hiç bir zaman "acı" demedim,
Çünkü fark ettim,
Asıl acı, gözleri olmayanın,
Dili olmayanın,
Kulakları duymayanın içinde.

Bir kalp kırılabilir,
Ama o kalp gözlerini göremediğinde,
Aşka yetmezken sevdanın sıcaklığı,
Gerçek acı orada gizlidir.

Bir insan sevdiğinde,
Vazgeçmek kolaydır,
Oysa sevmenin derinliğini anlamadan,
Bütün benliğini kaybedebilirsin.

Sevgi, bir çiçeğin solması gibi,
Yavaşça solan bir umut.
Ama aşk dediğin, ölmez.
Boş yere öldürülmez.
Eğer gerçekse,
Bir türlü kaybolmaz,
Zamanla kaybolan sensin,
Ama aşk seni bekler,
Ve sana, gözyaşlarının içinde hep elini uzatır.

Hayat, sevinçler ve hüzünlerle doludur,
Ama hüzünler, seni büyütür,
Ağla, gül, kırıl, yeniden doğ,
Ve öğren ki;
Asıl acı, her şeye rağmen yaşamak,
Ve yaşarken "ölmemek"dir.