Acıların şah damarı gözler

acıların şah damarı gözler

yüreğimin ta içinden gelen seslerdir müziğim.
ki, aydınlıktan bir ışık demeti gibi düşer karanlıklara
yüreklere yakın durur ve o toprağa,
yeni tohum ve su gibi düşer..
yürekler dolaysız ulaşırsa dilim güzelliğim,
dinleyicimde derinlediğim yerimdir..
yüreğimin cephaneliğini yaktım,
ateşten sınanmaktan yoruldu..
türkülerim aşısıdır yürek ağacının.
nede çok özledim yüreklere kınsız girmeleri.
yüreklere dökerken türkülerimi bir of demem hani
nakış nakış sabırdır ezgilerim
kanat kanat kırlangıçtır ezgili şiirlerim
bir demet ak buluttur türkülerim
uçurur kanatlarında güneşe sesimi.
kör memelerini emzirdi aç topraklarım
yoksul, yetim bozkır tenhalığıydı
tohumlar ekilse de emzikte kalındı
çiçekleri burunlarına olsun gelmezdi anadolumda.
yüreği nasırlı eller gibi çatlardı
yağmur hasretine toprağım..
açlık en namussuz
en namert
en baskı ve zulümdür çocuklara
dal-taşak çıplaklıktan da beterdir.
havayla doldurup şişirir karınlarını.
gözleri aç
gözleri çıplak
gözleri kurak
gözleri çığlık çığlığa..
gözleri ki, gözlerce sömürülmüş
gözler ki, gözlerce kör bırakılmış..
gözleri bozkır ötesi bozkir.
gözleri aç yangın çocuklar yozgat
gözleri esmer ve ırgat.
ezilmiş çiçekleri gözlerinde heyhat
ekmek ekmek bakışan gözleri ne bedbaht
el açan gözleri kabahat..
gözleri uzayıp giden trenlere tutsak..
ay ışıklı sular akan gözleri bırakıp gitmek.
giden trenlerce o aç gözleri bırakmak geride.
deniz deniz kabaran aç gözleri, yırı
acıların şah damarı..
gözleri öksüz sofra
gözleri sıtma sarı
gözleri şark çıbanı
göz bebekleri acı iki üzüm koruğu.
şiirli ezgilerimin boyun kırdığı
o gözlere bakamadığı ülkemde
bu mudur ınsan bumudur yaşam?
yüreğim gözkırığı
yüreğim gözçorağı
içim bozkır yarığı
o gözleri gördüm sömürdüm ya
türkülerim acılar durağı..