Acıların Kadını Şiiri - Ahmet İdrisoğlu

Bilemezdim kalbindeki yangınları dostum,
Kanayan yaralarını gelip saramazdım,
Alamazdım aguşuma yüceliğinde,
Bilmediğim adresine varamazdım.
İnce bir –kıskançlık mı desem- duyuyordum,
Mutlu bir yaşamın var diyerek biliyordum,
Yine de mutluluğunla, mutlu yaşarken,
Her gün yeni bir güzellik diliyordum.
Yazdığın her sözcükte bir sır buluyordum,
Kalıyordum gönlümce, yanında hep kalıyordum,
Kimi, nedir bu sevgi bu dosta diyordum,
Gönlümce kendimi sorguluyordum.
Bilemezdim yaşamında çektiğin acıyı,
Yazamazdın, kaçınırdın, haklıydın kendince,
Diyemezdin an be an çektiğin sancıyı,
Öylesine düşünceli, kibarsın ki ve ince.
Sen ki benim dostum, acıların kadını,
Tespih gibi çekerimde ben her zaman adını,
Biraz olsun dindirsem şu çektiğin acını,
Bilesin ki ederim ben yaşam boyu yâdını.
Kurduğun –kuşlar gibi- o sıcacık yuvanda,
Yaşamın her türlü koşulunda yaşıyordun,
Mutluydun her şeyinle ve katlanıyordun,
Ardınca eşinin bir ömür koşuyordun.
Bir gün kaderin bir cilvesi geldi,
Tapındığın erini elinden alıverdi,
Salıverdi ruhunu, göklere salıverdi,
Dört çocuk, boynu bükük, o kadın kalıverdi.
Adadın da kendini sonra çocuklarına,
Toz kondurmadın hiç çocukların adına,
Savaşınla yaşarsın, dönüp bakmaz ardına,
Kendini feda etmiş, bakmaz Dünya tadına.
Acıların kadını, olamamış bahtiyar,
Olamamış ne mutlu, ne mesut, ne de şen,
Sadece çocukları, bilmişte onları yâr,
Yuvasında yaşamış sonrasında ve sevecen.
Acıyı çeken bilir, bu kadar yazabildim,
Dilerim mutlu olur, gönül dostum sonunda,
Acına bu kadarcık ortağın olabildim,
Acıların kadını, eğilirim önünde.

Ahmet İDRİSOĞLU Kastamonu ev 13.Ocak.2008 11.10
İ[email protected]
http://serenat-siirler.blogspot.com/
http://idrisoglu.blogspot.com/