Acılarımı Yitirirken Şiiri - Zeynep Gün

Acılarımı yitirirken kahkahalara boğdum kendimi,
gökyüzü çatladı içimde, kuşlar da gülmeye başladı.
Her gözyaşı bir hatıra oldu,
şimdi gülüşlerimin arasına gizliyorum onları.

bir sabır ormanı büyüttüm yalnızlığımdan.
Kendimi her kaybolduğumda
daha çok buldum bu yankısız gülüşlerde.

İçimde bir çığlık vardı,
şimdi o çığlık kahkaha oldu,
sustukça yükselen,
konuştukça iyileşen bir kahkaha…

Beni tutan zincirleri çözdüm ellerimle,
sustuklarımı bağırdım aynalara,
ve aynalar paramparça olmadı —
ben oldum,
ama her parçamda yeniden doğdum.

Her yara bir masal anlattı bana,
ve her masalın sonunda
kahraman bendim,
yenik ama yürüyen,
suskun ama anlayan,
yorgun ama devam eden…

Acılarımı yitirirken kahkahalara boğdum kendimi,
çünkü artık biliyorum:
bazı acılarla gülerek vedalaşmak
en büyük zaferdir insanın kendine karşı.