Acılarımı Sürükleyene....

her kadın bir bulutu andırır...
her mevsim yağmur getiren bulutlardan..
hatta öyle olur ki
bazen yağmur bırakmasalar bile
yapraklarda biriktirdikleri çiy olur hüzünce
yüksekten yükseğe bakar dururlar.
hüznü okurcasına gürlerler
belki hiç sabah esintisi yaratmazlar
ya sağanak yağarlar
ya da fırtınalı bir yağmurca
sel olup akarlar..
aktıkları alanlarda
bir yerlere hayat verip
ilkbaharda rengarenk çiçek
bir yerlerde de sonbaharın saramış gazelleri...
koptukları her dala ölüm verirler
yitip gidenin aslında kendileri olduklarının farkına bile varmazlar..
ama yakıp yıkarlar masum yürekleri
yıkıntılardan parçalar alıp
arkalarına bakmadan okyanuslara doğru yol alırlar.
ve kaybolurlar.
tek varlıkları yüreklerden sürükledikleri parçalar olur..
tek bilinenleri; arkalarından yankılanan acılı bir senfoni,
buruk ve gri bir hayat hikayesi,
ve ölümsüzlüğe dem vurmuş kimsesiz sevdaları...