Acıları İstemiyorum Şiiri - Ümran Özlük 2

Önce yapraklarımdan
Sonra da filizlerim derken,
Dal dal ayrıldım ben benden ,
Ve soyuldum iliklerime misali…
Kabuğumdan ben,
Ben yalnız ve korumasız kaldım işte.
Hep acı ve keder ile kahır çeke çeke,
Kalmadı özümde bana ait hiçbir şey.
Yıllar içi böceklenmiş ağaç köküne çevirdi beni.
Ne mümkün kök salıp , filizlenmem artık.
Ben bende yok oldum işte.
Evet biraz geçmeli zaman ,
Bir avuçtan katre katre damlayan ya da kırık testiden ,
Su misali …
Gönlüme ferahlık damlatmalı.
Bir karanlığa sızan ışık huzmesi gibi
Yüreğime düşen bir fiske ışık bile olsa aydınlanmalı.
Doğrulabilmeliyim çakılıp kaldığım yerden,
Ya da belimi düzeltebilmeliyim .
Karların onca ağırlığına rağmen ,
Doğanın inadına ,baharda açan .
Kardelen ,lale , sümbül,
Ya da başak tutacak ekin olmasam da .
Bir kır çiçeği demeti gönlüm olmalı benim.
Kendi kendine açıp yalnız solan.
Dayanamam artık lahana gibi acılarla,
Yeniden kat kat bürünmeye.
İstemiyorum acı dolma içi olmaya,
Dayanamam artık ezilmeye ,
Hoyratça yoğrulmaya hoyrat ellerde.
Çökmüş bedenimin üstüne,
Al mı, beyaz mı yoksa mavi ehram mı sarılsam .
Al ehramlı kadın mı olayım,
Duvarları yıkık hamamın bacasında ayak üstü mü beklesem ,
Ya da beyaz ehramlı annem gibi adım adım mı takip etsem çocukları .
Her gece rüyalarına gireyim teselli vermek için,
Ya soğukta açıkta kalan bedenlerinin her ürpermesinde,
Ya da sıcakta kavrulan bedenlerine,
Bazen sıcak bir esinti ya da ılık ılık esen rüzgar olayım,
Ya da katre katre su mu olsam .
Mahşere dek peşinden koşacağım kimseler yok,
Yoksa mavi ehramlı ezem gibi mi olsam ,
Tutunacak kuru bile olsa bir dal arasam,
Fark etmez benim için artık hiçbir şey.
Ama acıları istemiyorum artık.
Dayanacak gücüm kalmadı benim .
Kaybetmek istemiyorum kuru dal bile olsa,
Kırılmasını hayat dallarım.