Acılardan Sonra Şiiri - Çağla Sünbül

Anlatmaya kalksam,
Boğazımda düğümlenir her bir hece…
Yazmaya çalışsam,
Parmaklarım gitmez kaleme…
Bağırsam çıkmaz sesim
Ve ağlasam
Kaybolur gider gözlerim…
Gün be gün büyür sensizliğim,
Ben isyan etikçe o acıkır,
O acıktıkça ben ağlarım…
Büyüdüğünü bilirim,
Ama takmam artık.
Kaç zamanımı verdim sana
Oysa yaptığım büyük aptallık.
Sevmeyene seviyorum denmez,
Sevmeyen bilmez sevgiyi.
Yapamazsın tarifini.
Uğraş, didin, çabala…
Bilmelisin ki hepsi boşa!
Sevgisizler büyütür ellerdeki acıları,
Acılar gebe bırakır tüm isyanları,
İsyanlar oluşturur gözyaşlarını
Ve ispatıdır her damla gözyaşı
Gün be gün yaklaşan ölümün…
Bir türlü bitmeyen acının, hüznün…
Acı bir şey kazandırmaz insana,
Tek yaptığıdır almak…
Tefeci gibi bir şey bırakmaz hayatında…
Ama yine de doymaz.
Aldıkça daha çok ister,
Diş göstermezsen büyür gider.
Günün birinde ona da sıra gelir,
Farkına varmadan konuşmanı alıverir…
Boş gözlerle bakarsın hayata,
Her şeyim varken bir acı, bir sevgisiz
Nasıl soktu bu hale dersin.
Çalışırsın kavramaya
Ama beceremezsin…
Gidenler geri gelmez,
Gittikten sonra yine ister,
Her şeyi alır, kaybolur gider…
Alınacak bir şeyim kalmadı dersin bir gün,
Yani demeye çalışırsın.
O an kapının kenarında Azrail belirir…
Ne olduğunu anlamadan,
Ölüm gelir…