Acılara kilit vurulmuyor..

Acılara kelepçe vurulmuyor ki, ağlarken koca şehirler.
Kalp odama sıkışıp kalmış umuda giden yollar.
Mahşer yerinden bir kesit sundu harabeler.
Tarifi bulunmaz bir acı bu; titreyip duruyor dilimin ucunda kelimeler.
Kaidesi sarhoş şimdi, tarumar olmuş temeller, değerler.
Bilmiyorum ki; nasıl açabilecek yeniden viran olan şehirdeki güller.
Tiranların yapamadığı yıkımı yaşadı o şehirler.
Cennet bahçesi gibi sunulan malikânelerde geldi enkaza bürünmüş ölümler.
Zulüm bile utandı bu ölümlerden, bulutlara yükselen bir acı kaldı gökte.
Her yağmur damlasında birikti öznesi.
Güneş bile ağladı bu acıya, acı bir gülümsemeydi yüzündeki ifadesi.
Yavaşça dağılıyor sis perdeleri, mucizevi kurtuluşlar ön safta.
İki aylık bir bebek yeniden merhaba derken dünyaya, yeni bir umut yeni bir hafta.
Can içinde canımsın ey bebek, kahramanlar içinde en büyük kahraman.
Allahın verdiği güçle dayandın belli ki, o göçükte uzun bir zaman.
Nasılda ışıldıyor gözleri, güneş gibi ay gibi, uzanıyor elleri sevgiyle etrafına kurulu bir yay gibi.
Ey bebek, masumiyet karinesi!
Yaşamak andın olmuş, umudun timsali gözlerin
Çok güzel dersler bıraktın insanlığa, söylemese de dilin.
Çok yaşa sen emi, tüm sınavları geçtin benim gözümde.
Öyle bir ders verdin ki; tüm dünyaya, kahramanların kahramanısın gözümde.