Acılar Unutmaz Şiiri - Hakan Karaduman

ACILAR UNUTMAZ

Ne iğrenç bir başlık, şiir mi ne olduğu belli olmayan

Ama iğrenç ve ürkütücü…

Acılar tekrar eder insanlık tarihi gibi,

Yeni acılar,

Hep daha fazla yüklü gelir

Kabullenen omuzlar çökmüş mabetlerde tanrılar ararlar

Hepsinde eskiden kalan acıların kundaktan, bebekten, çocuktan,

Askerlik çağındaki erkekten, annesini unutan kadın kölelerden, biriken

Acılar tanrısının kullarıdır her mabetlerde edilen dualardan…

Tanrı arar, tüm kubbeli vahşi annenin doğacak yaramaz çocuğun rahminden

Her defasında;

Yeni tanrılar doğar bakire annelerden.

Bebek tanrı,

Bakacak, görecek, böylesiymiş diyecek

Annesini asla merak etmeyecek.

…

Topraklarında acıların şerbet, bombaların sıradan,

İğrenç patlama seslerinin oyunlarını bölmeyecek, o çocuk

Büyüyecek!

Tanrı çocuk büyüyecek.

Nasıl kutsal İsa bu topraklarda doğup sessizce büyüdüyse otuzuna kadar

O da büyüyecek,

Kaçıncı anne bu?

Rahimlerdeki kanlı mabette büyüyen tanrı,

ama

Tanrı hiç büyümeyecek…

O

Bir çocuğun,

Bombaların, ölümlerin, korkunç seslerin arasında

Sadece topunu kaleye sokmak için tekmesini nişanlayacak

….

Tanrı çocuk, bebekken belliydin

Bebekler ölümler beklerken, umurunda değildi

Belliydi, sen, hani oyunda mızıkçılık eden

Hani annen eve gel çabuk haykırışını duymadan

Az öncesine kadar,

Kaleye bir gol atma daha hevesindeyken…

…

Bombalar çoktan hedeflerini vurmuş

Bebeklerin ruhları samanyolu heybelerine

Tıka basa doldurulmuş, yükün hafifi olurmuş.

Tanrı çocuk,

Omuzlarına bebeklerin ruhlarını

Heybelere yüklenmişken,

Sormazdın, bunlar kim ki diye…

Hakan Karaduman