Acılar Hediyedir Paketini Aç Şehrinaz

Çeperine takılmış özlemlerim var.Gitmek isteyenlerin isteğini taşır alışamadıklarım.
Sızılarla sözlenmiş ıslanmışlığım kadimi oldum.Bütün yağmurlarda ıslandım; ama damlaların kadar kaderci değildi yağmurlar. Sen vicdanımdaki dev kazanı deldin, içsel bir yıkılmışlığa sundun.
-Yarınların yarlerinde zaaflarına derse öğreten çakırkeyfin ismi lazım olanayım.
Bana ismi lazım değiller yollama öyle kinler cenderesinde.İsmim ruhunun hizasına yazılmış olup kaderine dikelen gönül bayrağının direğiyim.Yoksun diye ya da gittin diye özgürlüğümü dalgalanmayacak mı?

-Uhdelilerin delirmiş anlarında, anılarına yaslanmış sensizlik gazisiyim.Severken yaralandım. Şehrine geldim.Şehrin acılar okuyordu.
Acıdan kaçma. Acı insana duygu tepsisinden sunulmuş hediyedir
İçimizdeki paketi açan ve bizi sürprizlere götüren anların isimsiz yanıdır.
-Bizi yaşamın zorluklarına okutan ehil bir davranışın seyridir.Kendine gelişin ilacını hissi kaşıklarla içiren sabrın çeşnisidir acılar.
Acı diğer yandan merhametin ölçüsünde bizi tartar.Yatıştırıcılardan yapıştırıcı ilgiler, destekler bekleme.
En güzel geçiştirme köprüsü kendini bilmek, kendini dinlemek, kendine değer vermek,kendince en doğru olandan en doğru kalana gitmektir.
Acının başkentinde, zihninde dikkatini bombalayan başka algılar olabilir.
İçsel tuzaklarını kuran aç tilkinin kuyruğu salana salana başka sallapatilere götürebilir.
-Her acı bir derstir. Acının dersine çalış, iyi notlarla geç sınıfını.
Kaçış döngüsünde dönen başına ilaç olsun direnişin, haklılığın, onu yenişini görsün yaşanırlık. İnsan iyi şeyler için doğmuş, iyi şeylerin uğruna uğrunu feda eder.
-Kaçış ,bilmediğin hisler serer.İçindeki sislere karışır, içinden çıkılmazlar artar.Doğru olan onu zamana yayarak dindirerek içinden çıkmaktır Şehrinaz.

Yaşadıklarımızın bavulundan rengârenk yarınların güneşi doğdı.
İçimde karanlık kalmış senin gözlerine değdi güneş.Uyan dedi yaşamak adına seni uyandırmaya gelen gelinlik gitmiş günce.
Uyandın:
-Gözlerin düşler bıraktı özlem kumbarama. Bir düş prensesiyim.
Ben giderken seni kurbağaya çevirmiştim.Gözyaşı Gölecine atmıştım.
Sesin gelmiyordu.İçindeki sesi dinledim.Cızırtılarından hangi kanaldaydın bilemedim.Bende değildin, başka kanalları kırıştırıyordun.
Evet, ben bir Lopez ya da Şakira değilim şair. Ben senin gönlünün en vazgeçilmez demlerinde kendimce çalan, kendimce oynayan, tutkumuzun dilinden sana kumruluk yapan özlemlerinin adılıydım.
-Bütün büyük aşkların eşkalisin demiştin bana.Başka güzele çentik atacak ruh kalemim de yaşamak alemim de yok demiştin.
-Bütün saflığımla inanmıştım. Bir kadın sevince saftır, içtendir, şefkat abidesidir, inanma denizidir.İnandım sana.
-Sonra baharlar geldi seni getiren leylekler bu sefer beni senden alıp götürdü başka Leylaların koynuna.Oyunları seviyorsun demek.
Bir erkek her yerde, her dünyada, her hazda, her hazırda erkek olduğunu unutmuştum.Sevmiştim ve bütün saflıklarımı kullanıyordum.
-Işıltılı bir şehrim vardı aşk gözlerimizle aydınlanan.Para yerine senin sadık sözlerin geçerdi. Dedim ya sendeyim bütün iliklerime kadar.
Şimdi dinginliğine mayınlar döşedim.Kinlerim atom kadar tesirli olunca atıldım sensizliğe.Seni unutmanın kara yazgısında kendime ait acılarım geldi tanıştırdı beni.Acılarım arasında senin bana olan tutkularını göremezdim.Şehrinaz’ın şehrinden, ruhunun caddesinden, senli her zerrenden gitti bilesin.