Acılar Gömüldü Düşlerde

Ecinniler için Dostoyevski'ye...

Düşlerde gördüm ilkin onu,
Düşlerde yaşadım sevgiyi doyasıya.
Her şeyi sevmek, her şeyi sebepsiz sevebilmek:
Bir tek orada bulabildim bu oyunu.
Oyun basitti: Acılar düşlerde yok olurlar.

Bitmekten doğdu hikâyemiz çizgilerle,
Ölümü susatarak kendi susuzluğuna son verdi.
Gerçek oyun oldu,
Yaşam düşler oldu birer birer.
Her şey gerçekler kadar demir ama düşler kadar sıcaktı.

Hep istediklerimiz görünen oldu, biz kaybolduk.
Güneş ay, ay güneş oldu da
Biz tutulduk arada bir yokluğa.
Aydınlık rengârenk gökkuşağını kaybetti de
Biz bulduk gerçekleri, düşlere biz getirdik.

Acılar vardı canımızı sıkan ve düşlerde istemediğimiz,
Ölümler olacaksa her an, acılar araç olmasın dedik.
Amaçladık; düşlerde acılarla kafamıza sıkmayı daha yirmi beşinde,
Ve sonra yok olmadık, her şey yok oldu biz var olduk.
Acılar kurşunun amacı oldu, biz tanrı olduk.

Yeni bir yaşam yarattık acısız ve gerçeksiz.
Her şey düşlerde varolsun istedik, bir çocuk hiç ağlamasın mesela,
Kurşunlar olmasın istedik, gözyaşları getirecek sonradan,
Sevsin dedik, herkes sevsin her şeyi nedensiz ve isteyerek
Korkmadan, titremeden gecenin sessizliğinde haykırarak…

İster aşk olsun ister başka bir sevgi türü,
Seveceksek adam gibi sevelim dedik.
Bugün baktığın suratın ardından acı bırakma kendine yarın!
Sev, sebepsiz ve isteyerek sev dedik.
Biz Tanrı olduk velhasıl, acıları gömdük sonsuz boyu.

Ve şimdi uyandık, acılarla yeniden…
Gerçeklerin dünyasına yeniden sokulduk sinsice,
Düşlediğimiz her şeyi düşlerimizde getirdik ve
Bu oyuna bir gerçeklik katmak istedik acısız, severek ve kutsallığımızı koruyarak.
Tılsım bozulmadı, oyun basit: Acılar düşlerde yok olurlar.