Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir Necibe Sucuoğlu şiiri muhteşem kutlarım
Serbest şiirler tarzım olmamasına rağmen haz alarak okudum. İmgelemeler etkileyici. Saygılar.
harikasınız
çok güzeldi yazan duyarlı yüreğinize selam olsun
saygılar usta kaleminize
k u t l a r ı m
'Öyle bir şekil oluştu ki,
Sadece bende vardı.
Ne hesaba girdi ne kitaba,
O nedenle bir işe yaramadı.'
Yüreğine ve kalemine sağlık Can Dost Yürek.Tam bir geometrici aşkı olmuş olmuş seninki.Zaten hayat hep bilinmezlerle dolu değil mi?Tam puanla selam ve sevgiler.Güçlü kaleminizi Çukurova-nın Gülleri grubuma beklerim.Selam ve sevgiler...
Acılar daire çizdi hep yüreğimde
Mutluluklar teğet geçti.
Sevdalarım eşkenar üçgendi,
Düşüncelerim küp küp
İtinalı,düzgün.
Duygularım bir yamuk,
Hesabı karışık.
Eylemlerimse;
Aldı küpü bozdu;
Yamuğu buruşturup koydu.
Öyle bir şekil oluştu ki,
Sadece bende vardı.
Ne hesaba girdi ne kitaba,
O nedenle bir işe yaramadı.
Acılar Olgunlaştır Necibe Hanım.bu Coğrafya acılarla yoğrulmuştur.Güzel Yüreğinize sağlık.kutlarım yüreğiniz acı ve keder görmesin.Serçe Yüreğimden sevgi ve selamlarımla.İsa Tekin
Hayata dair portreler, mutluluğa dair ne varsa birilerin menfi hareketlerinden, hoş kokan havasını alınamamakta maalesef...Öyle olunca müspet yaklaşılmamakta güven ve sevgisi üstüne...
Sevgili Necibe Hanım yüreğin boş değil aslında...
O yüreği kutlarım duygularını esaslı anlatırsa...
Sevgilerimle.
Gökmen Yılmaz ERDEM
Acılar daire çizdi hep yüreğimde
Acılar daire çizdi hep yüreğimde
Mutluluklar teğet geçti.
Sevdalarım eşkenar üçgendi,
Düşüncelerim küp küp
İtinalı,düzgün.
Duygularım bir yamuk,
Hesabı karışık.
Eylemlerimse;
Aldı küpü bozdu;
Yamuğu buruşturup koydu.
Öyle bir şekil oluştu ki,
Sadece bende vardı.
Ne hesaba girdi ne kitaba,
O nedenle bir işe yaramadı.
Necibe Sucuoğlu
bu duygularımız var ya,bizleri ne hallere sokuyor.ama sevgimizi,sevdamızı ve aşklarımızı da besleyen ve taşıyan o duygularımız değil midir?kısa net ve yalın bir şiir okudum.kutlarım.sevgiyle kalın.
açılar yüreği yakar dağlar kavurur şam yeligibi ve savurur kara yel gibi ama açıları bal ederiz de acılar utanır gayrı acı olduğuna bizden................yüreğinden inadına yaşamın özlemi eksik olmasın .................kutlarım güzel şiir
abdullah oral
Acılar eğer, büker, buruşturur yüreği. Bir işe yarar ki olgunlaştırır ruhları.
Acılar hep olacak yaşam içinde, dayanılması güç acılarla karşılaşmaman dileği ile.
Kalemine, yüreğine sağlık sevgili Necibe.
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta