Acılar, bitmiyor gidenle Şiiri - Lokman ...

Bilmiyorum...
İnsanın nasıl kaybetmediğini,
Kaybetmeyi çok iyi bildiğimden olsa galiba...
Her gelen gitmek için mi gelir?
Her giden, bir gidecek mi gönderiyor ardından?

Akşam olur, sabah olmaz,
Güneş doğar, karanlık gelmez,
Zaman benden, ben zamandan şikayetçi...
Hayat işte; bir nefes al, bir nefes ver,
Bazen tıkanıyor boğaza, yutkunulmuyor aslında...

Yakamoz çiçekleri solar, mevsimler kör olur,
Yağmurlar çöllerde aşka gelir,
Masa ters durur, kalem cümleye küser,
Her şey ters yüz olur...
Ve yine birileri gider, ardına bakmadan,
Ismarlaşmadan, hoşça bırakmadan,
Hoşça kal diyerek...

Nasılda alışıyor insan,
Her seferinde yeniden,
Kaybetmek için kazanıyor gibi...
Ellerimde hoyrat yeşiller,
Umudu çalınmış maviler,
Renk körlüğü var ya; acıya renk beğendiremiyorum,
Hüzne siyah yakışır, kalana gam,
Yüreğime sevdadan kalan zehirler...

Sözler bile ketumluğa düşüyor,
Saçmalamak en kolayı, her gidenin ardından...
Sevmiyorum demek bile avutmuyor hiç bir yalanı.
Hani hep hüzün yakışıyor derdin ya sesimin tonuna,
Şimdi sesimde inan tüm mevsimler zemheri...

Hiç dilek tutmadım ben.
Hep ellerimden kaydı yıldızlar...
Sokak lambalarımda asırlık yalnızlıklar,
Kendince dilekler diler kimileri,
Benim payıma ayrılık düşer...

En çok hüzün yakışıyor şiire,
Şiir gibi ayrılıklar, Ağlatıyor kalemi,
Hiç masal dinlendim, hep güzellikler varmış sonunda!
Bir masaldım, bir masaldın, biz masaldık...
Gökten üç elma düşer, ve herkes mutlu olmuyormuş aslında...