Acılar Şiiri - Ahmet Türkkan

Acılar zamansız gelir...
Hep zamansız...
Hep amansız...
Sözler anlamsız...
Tepkiler anlamsız...
Bilinmeze yürür insan...
Neyi ne zaman bulur? ..
Ne kadar sürer? ..
Ne zaman kaybolur? ..
Hep umuttur beslenen...
O'dur insanı ayakta tutan...
Ne fırtınalar geçer üstünden...
Ne karlar yağar...
Ne yağmurlar yıkar da...
Yine de dimdik ayakta kalır...
Zamansız acılar...
Ne krizler...
Ne buhranlar...
Acıta acıta geçer üstünden...
Ama bir gün gelir ki insan;
Bir ağaç filizi gibi...
Yavaş yavaş sıyrılıp acılardan...
Büyütür içindeki yaşama sevincini...
Ta ki yeni yaralar açacak olan gelene kadar...
Defalarca tekrarlanır bu hikâye...
Kapanana kadar ömür denen perde...