Acil Servisi Terk Ediyorum

Ölüm dahil tüm riskleri kabul ederek acil servisi terk ediyorum.

Çiçekler ektiğim yollarda topraklarımı kuruttuklarını bile bile üzerime devirdin yakama yapışmış 23. Yaşımı ama neden?
Yoğun bakım ünitesinde hiç bilmeden bilirken kapının önündeki boşluğu, varlığınla yutkunup annemden özür dilemiştim.
Ben sen varken ipleri kestim.
Sen varken yumrukladım direksiyonu ve bileklerimi biçtim.
Yine de senden özür diledim ama neden?
Tanrının elleri daha yakamdan inmemişken,
Bir öncekinin acısı geçmeden sen dörtyüzellibin kez daha tokat savurmuşken hayallerim satılmışken sana güvendim.
Ben yoğunbakım ünitesinde yeni yaralar edinirken sen acil serviste pamuk satanlardandın.
Ben iyileşmenin hayalini bile kurmazken sen rüya çalanlardan, hayal satın alanlardın ama yine de güvendim sana neden?
Ağır kalemimden, küfrümden, nefretimden ve ölmemden korkmadın tamam da peki ya inandığın Allah?
Kimse yapışmadı mı yakana?
Kimse hatırlatmadı mı duanı?
Kimse yok muydu yanında, aklı başında?
Benim yoktu.
Tanrıdan ve senden başkası tutmadı yakamdan.
Tanrıdan ve senden başkası değildi boynumdaki ip.
Ve acil servisteki sancı;
Annemin öfkesi,
Babamın duymadığı sesler;
Ayağıma vuran rugan kunduram,
Boş otobüs kartım,
Karakolun kendinden gölgeli lambası
Hepsini terk edeceğime söz verdim.
Güle güle dört yapraklı yeşil yonca.
Güle güle bitmeyen uzun yol ve ucuz sigara.
Güle güle son bahar, lacivert araba.
Güle güle çocukluğum, geleceğim, umudum.

Ölüm dahil tüm riskleri kabul ederek acil servisi terk ediyorum.