Yıllar sonra doğmuşum ben. Ablam büyümüş, okumuş kocaman abla olmuş, onun süper lise yıllarında ben doğmuşum. Kendimi anneannemin kollarında annemi beklerken hatırlıyorum. Geçen kırmızı dolmuşlara “Anne aaaba, anne aaaba” derken.
Bebekliğimden beri annemi aramış gözlerim. Ellerinin sıcaklığını aramış, gözlerinin yeşilini yoluma ışık olmuş. 'Hayır olmaz ben bunu başaramam, bilemem' dediğimde isyan ettiğimde hayata yenik düştüğümde, o hep yumuşacık gelmiş.. “Aaa sen bunu yaparsın, çünkü sen çok akıllısın. Sen bunu başarırsın bak bunu şöyle şu şekilde çözelim' bir demiş. 'Bak şuraya bir örnek tümce yazalım' demiş.
Başka bir gün “İstersen gel balkonda oturalım konuşalım” demiş ve ben gözü yaşlı başladığım konuşmaya “Evet ben bunu yaparım, ben bunu başarırım. Bu da çok kolaymış yani..” diyerek kendime güven duyarak kalkmışımdır.
Bebekliğim hep onu beklemek ve onu özlemekle geçti. Çünkü annem öğretmendi. Ortaokulda Türkçe öğretmeni. O zamanlar ilköğretim okullarının adı değişmemiş daha ortaokul deniyordu.
Çabucak büyüyeyim annemle okula gideyim çabasıyla elmalı şeker tadında bitti beş yılım. Onunla okula gitmek,onunla elele tutuşmak, yolda onun tatlı sesinden geleceğimi kurmak için beş yaşında anasınıfına başladım.
İşte ilk acım böyle başladı. Okula girer girmez, yüzlerce binlerce çocuk - bana o an öyle gelmişti- anneme gülümsüyor,”Günaydın Öğretmenim “diyerek yanına geliyor, onunla konuşuyordu. İşin en acı tarafı annem de yanına yaklaşan çocuğun saçını okşuyor, onlara gülerek cevap veriyordu. İçimden bağırmak geliyordu. “Hayır çekilin o benim annem, ona bir şey sormayın, onu sevmeyin. Çünkü benden çok sevemezsiniz. O hep benim saçımı sevdi. Benim saçımı okşuyordu. Siz nereden çıktınız? ” diye.
Kimse beni duymuyordu. Günlerce anasınıfında mızmızlandım. Ağladım, oyunlara katılmadım. Ana sınıfı öğretmenime kan kusturdum yani.
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
