Açık Pencere Şiiri - İsmail Aksoy

Açık Pencere

Açık pencere önünde duruyordum
ve traş oluyordum bir sabah
birinci katta.
Şıklatıp çalıştırdım traş aletini.
Başladı dönenmeye.
Giderek daha da kuvvetli cızırdadı.
Büyüyüp bir gümbürtü oldu.
Büyüyüp bir helikopter oldu
ve bir ses –pilotun sesi- yarıp geçerek
gümbürtünün arasından, bağırdı:
”Açık tut gözlerini!
Bunu son görüşündür bu.”
Havalandık.
Yaz üstünde alçaktan uçtu.
Öyle hoşlandım ki bundan, var mıdır bunun bir ağırlığı?
Yeşilin düzinelerce şivesi.
Ve özellikle ahşap ev duvarlarındaki o kırmızı.
Güneşte, parlıyordu gübre içindeki böcekler.
Kökleriyle birlikte sökülmüş mahzenler
geldi havayı yararak.
Etkinlik.
Basımevi presleri emekliyordu.
Tam şimdi sadece insanlardı
sessiz kalan tek şey.
Bir dakika sessiz durdular.
Ve özellikle köy mezarlıklarındaki ölüler
sessizdi
tıpkı kameranın çocukluğunda bir poz verilirmiş gibi.
Alçaktan uç!
Bilmiyordum ben
kafamı nereye çevireceğimi –
görüş alanım
bir atınki gibiyken.

[“KARANLIKTA GÖRME”den (1970)]

Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy