Acıdı İçim Şiiri - Murat Karabulut

Bütün olanlara rağmen, olmayacağını bildiğim halde bir umutla aradım bunu. Bu sefer konuşmasına izin vermeyip, hıçkırıklarımı içime atarak, saatlerce eskisi gibi, tekrar beraber olalım diye kurdum cümlelerimi. “senin üzülmeni istemiyorum’’dedi. O an anladım, kibarca “defol git başımdan’’ demek istediğini. O an anladım, telefonun başında ölsem bile umrunda olmayacağımı. Böyle cümleler aşka cesareti olmayan insanların arkasına sığındı kalkanlardır. Böyle cümleleri, sevmenin ve sevilmenin anlamını bilmeyen zavallılar kurar sadece.
Konuşmasına fazla müsade etmeden kapattım telefonu yüzüne, bir daha açılmamak üzere. Yığıldım bulunduğum yere ve nefret ettim kendimden. İki büklüm olup sağıma soluma dönüp öldürmek istedim onu içimde.
Anlatamadım, zaten anlamayacaktı da. Çünkü anlasaydı üzülürdü halime, acırdı. Acıdı içim. Keşke içimi dışıma çevirebilseydim. İçim dışıma çıksaydı o zaman anlardı belki.
Neyse Anlamadı işte.
Onu severken herkese kördüm ama şimdi sevilmediğimi gördüm. Beni nasıl sevebilirdi bilmiyorum. Nerden bileyim, hiç sevilmedim ki. Herşeyin bir sebebi varken onu sevmenin artık nedeni yok.
Belki okursun diye yazıyorum, belki hatırlarsın diye;
Sen yaralı yanımsın, her aklıma geldiğinde aynı yerden kanayan ve her ‘aşk’ dediğimde bir yumruk gibi gögsüme oturan. Ben seni unutamıyorum, sen de beni unutma. Huzurlu uyuyamadığın gecelerde, gözyaşlarını yastık altına gizlediğinde, en çok da ellerini kaldırıp Allah’a yalvardığında, beni de hatırla sevgilim günahlarının arasında.