Acıda çoğalmak Şiiri - Hakan Karaduman

Acıda çoğalmak; tüm bencilliğimizle, ve yalnızlığımıza alkış!

Bozulur sudaki yazı, çöldeki yazı dağılır, birileri ağlar

Dağılan, bozulan, kırılan, dışlanan, savrulan, ağlayan insan,

İçinde hepsinden sevinç; dolmalar, gevşeme ardından; o an… ne garip insan.

Sevgiye giden yolun uzunluğu, basitliği, sıradanlığına kör gözleri insanın;

Uçan karıncadan daha ilkel ve basit denirdi gözyaşlarına insanın.
*
gerçek bir küredir, döner önümüzde

bir dura bir gide

durur; sokarsınız kafanızı içine,

gerçek durur önünüzde...

çekersiniz kafanızı,

küre döner,

gözünüz göz ucunda kalır

ya da

fal taşı...
*
Taşlardan ayıkladılar binlerce yıllıktık biz, acıda çoğaldık

Elimizde mızrak, avucumuzda buğday,

Gözlerimizde korku,

Hepsi dururdu.

Taş yarıldı, geleceğe bizden haberci

Şimdiki çağ kazınacak, zaman taş kesildi,

Bedenlerden yorulmuş ruhlar resmedecekler bizi.

Uyanınca bir karanlığa, gözyaşlarında toplanıp,

Son kahkaha, yüzdeki sevinç sudaki izdi, dağıldı

Parlak karanlık yüzeyi temiz, pürüzsüz,

Bir taşa sıvadılar bizi.