Acı Zamanı Şiiri - Deniz Toker

Hepimiz yalnızız aslında
Serum sinsice akarken kanıma
O hissi sadece benim hasta kalbim tattı
Ağzını buruşturup ağladı
Bunu kim duydu?
Bekçi şevki arabalara bakıyordu
Neslihan abla kızını azarlıyordu
Polis amca arabasında gazete okuyordu
Yani hayat benim serumumla alakadar olmadı
Yağmur yine yağdı
Ankara yine saklandı kabuğuna.
Bir başına kalmışlık insanın sol yanındadır
Hastalandığında,üzüldüğünde,yolda kaldığında
Sol yanı hemen ağrır.
Saatlerin gözünün içine bakıyordum
Susuyordum son günlerde yaptığım gibi
Ağlamak bile çare değildi dinmeyen sancılara
Sen yalvarırken Allah’a
Yüzlerce çocuk ölüyordu dünyada
Yaşama karşı gelemeyecek kadar genç yürekler
Göremeyeceklerdi kasımpatıyı,Japon balığını,güneş tutulmasını
Yani katlanacaktın acıya,yalnızlığa
Bak birinci serum bitti bile
-Hemşire!
Yalnızlık refakatçim olmuştu derken
Güneş selamladı doğayı
Yaşam nehri derinleştirirken yatağını
Ben hep salladım salıncağımı
Çıkma zamanıydı hastaneden,kabuğumdan,toprağımdan
Gel zaman git zaman
Acıyı ve onun gerekliliğini öğreniyor insan
Bazen kaybederek,bazen kıvranarak,bazen de ağlayarak.