Acı Zaman Şiiri - Tayyibe Atay

merhamet!..dedim, durdum, düşündüm!..bu sözcüğün yüklendiği anlamı bulmaya, kalbimin içinden gelen sese, kalbimden çıkan sesin nereye kadar uzandığını, kimin duyduğunu, kimin duymadığını, kimin duyup da duymazlığa geldiğini anlamaya çalıştım. öyle bir çıkılmaz yola düştüğümü; boşuna arandığımı, görmek ya da duymak istediğim hiç bir şeye ulaşamadığımı anladığımda; çıktığım yolun şarampolüne yuvarlandım...merhamet edecek birini bekledim sonra!.bir baktım, bütün millet merhamet kumkuması olup, başıma yığılmış!..

gerçekten çok merhametli bir toplumuz biz!..nelere acımadık ki!.

kadın katillerini dışarı saldık mesela!..çocuk istirmacılarına “bir kereden bir şey olmaz” dedik!..uyuştucu baronlarının insanımızı zehirlemesine ses çıkarmadık!..paramızı alıp kaçanlara göz yumduk!..her geçen gün zamlanan piyasaya “buna da alıştık”dedik!.iki günün birinde gelen şehit cenazeleri olağan gelmeye başladı; Allah’ın sevilen kuluymuş deyip, kabullendik!..sen-ben kavmine döndürüldük, toplum bilincimiz kayboldu!..birbirimizi sevmek yerine, aramıza korkular koyduk!..seçme, seçilme haklarımıza müdahale edildi, sabra sarıldık!..gitgide fakirleştik, soyulduk tık yok!..ülkemize gelen yabancıların bizde yarattığı çaresizliğe niye katlanıyoruz!.pis emelleri uğruna öldürdüğü elli bin insanımızın katiline “umut hakkı” demek de neyin nesidir!.e yani, dışarı salacak mıyız şimdi bu caniyi!..merhamet duygumuz, bu kadar mı pervasızca kullanılacak!..

nasıl bu kadar merhametli olabiliyoruz, anlamış değilim açıkçası!.

t.a