Acı Sessizlik Şiiri - Fatma Zehra Akyiğit

Bomboştu aynanın bana bakan yüzü.

Depderindi acı sessizlik.

Dopdoluydu huzur ve neşeyle hayaller.

Gerçekti ölmek kadar yaşamak.

Ağlamak kadar gülmek de…

Susmak ve dinlemek yeterdi duymaya özü.

Anlamak başka.

Uzundu upuzun destanları sözlerin.

Yorgundu yazar bıkkındı okur sitemkârdı yazı.

Gitmek istediği her yer uzaktı gözlerin.

Oysa yanı başındaydı kalem.

İki dudağı arasındaydı son kelam.

İfadesizdi hissiz defter.

Yetmiyordu sayfalar.

Bomboştu gökler de denizler gibi dopdoluydu içimle.

Erimle geçimle başlamıştım ve bitecektim işte.

Hepsi geçip gidecekti ben dönüp gelecektim kendime.