Kartlarını ve mektuplarını aldım.
Ancak hiçbir şey hissetmedi taş kalbim.
Artık gerçeği anladığını sandım.
Çünkü ben,ruhsuz,taş kalpli bir insandım.
Seni hiç sevmedim ve sevmeyeceğim.
Taşım dedim ya! yok sana vereceğim.
Ben taştan bir robotum.Bunu kabullen.
Yeter ki senin insan olsun kabilen.
Sakın bir daha tâ buralara gelme.
Ağzın yüzün kırılır takarsam çelme.
Seni hiç istemedim,istemiyorum.
Nasıl bir insanım ben de bilmiyorum
21.04.1983/ Erzurum
Kayıt Tarihi : 18.2.2010 13:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ölümüne sevdiği bir insandan alınan süper bir mektup(!) Aslında yakılması,yırtılması,hiç bahsedilmemesi gereken bir mektup.Ama ibret olması, nice taş kalplileri belki yumuşatması bakımından yıllarca saklanan,sırf bu yüzden yayınlanan bir mektup.
TÜM YORUMLAR (97)