Acı-mak - Figen Meltem Ege.... Yüz Şiir ...

'Gel bugün ağlama' dedim kendime
'Bugün olsun terk et acılarını
Varsay ki bugün yaralı yüreğini,
Uyandırmadın sabaha
Uyur bıraktın..'

Ve bugün kendimsiz uyandım güne...

Bu ne hafiflikti yarabbi!
Kollarımı sallasam uçarım sandım...

Sonra dönüp,
Yataktaki acı yumağına baktım,
O,bedeni olmadan da sızlıyordu...

Dudakları bende,
Isıramıyor kanatıncaya kadar,
Gözleri bende,
Ağlayamıyor.
Ne saçları var yolacağı,
Ne de taşlara vuracağı bir başı.

Nasıl sığmış bedenime bunca yıl
Bu kocaman acı yumağı? ...

'Hiç almasam geriye' dedim
Terk edip gitsem tüm acıları

Kapıya yöneldim usulca
Güneşe, yeşile, maviye sığınmaya...

Ve birden, tanıdık bir sancı:
Terk ettiğim acıların sancısı olmalı.
Gördüm ki bırakıp da gidilemiyor...

Geriye dönüp aldım gerçeklerimi koynuma,
Bastım evcil acılarımı bağrıma,
Kendime sarılıp sıkıca,
Bugün de ağladım...

Figen Meltem Ege

Acı-mak

Boşuna söylememiş Koca Yunus “Bir ben vardır bende benden içeri” diye… Nereden nereye… Yüzlerce yıl sonra bir başka şairde, bir başka biçimde çıkıvermiş ortaya… İçimdeki ben… Öteki ben… Veya incinmiş ben…

“Sonra dönüp,
Yataktaki acı yumağına baktım,
O,bedeni olmadan da sızlıyordu...”

Çağımızın insanı yalnızlaşıyor. Yaşımız ilerledikçe dostlarla ayrılıyor yollarımız ve yeni dostlar, can dostlar bulamıyoruz. Yalnızlığımıza sığınıyoruz ve onu ikiyle, üçle, beşle çarpıyoruz… Şairin dediği gibi “Gittikçe artıyor yalnızlığımız”…

“Geriye dönüp aldım gerçeklerimi koynuma,
Bastım evcil acılarımı bağrıma,
Kendime sarılıp sıkıca,
Bugün de ağladım...”

“Evcil acılar…” değişik bir imge…