Acı-m-a-sız Şiiri - İbrahim Yay

Ne ki... Canım yanıyor, sadece dışımdan sessizim...
Bir bakıyorsun ki kalbim sızlıyor derinlerden.
Ne aşkı, ne yaşlı demeden, tükeniyor hayat,
Aklımda bir şeyler kalmış o anlamsız işkencelerden.
Üzülüyorum, üzgünüm, ağlayasım var, yok olmaz...
Neden, neden, neden, neden, ne... Bilmiyorum...
Kanıyorum içimden hiç dışımdan akmadığı kadar.
Kanıyorum içindekilere, söylemediklerine, sana.
Ne bir düzeni var acının ne de anlamı bu yazı gibi.
İlerliyor sadece aklımda oluşan dertli kelimeler.
Tutunacak takâtim kalmamasına rağmen uzatıyorum,
O cılız, kırılgan cesaretimle, zayıf ve sıska kolumu...
Şeker gibiyim tatlıların içinde tüketiliyorum.
Benzetmeler gittikçe zayıflarken, ben sürünüyorum.
Acı, acı, ağrı... İsteksizlik ve bir çağrı belirsiz...
Umut, adım atabildiğin kadar ilerliyor önünde,
Sana rehberlik eden yine senin oluşturduğundan...
Uyumak istemiyorum biraz daha acı çekmek isterken.
Susmayı gerektiğinde kendim yapmak istiyorum.
İsteklerim her ne kadar nizami olsa da kelimlerle,
Tek isteğim artık hiçbir şey istememek olsun diliyorum.
Kusasım geliyor artık istemek kelimesinden...
Çünkü ben istemeyecek, isteyemeyecek kadar,
Reddedildim, azarlandım, hevesim kırıldı.
Ne zaman bulsam bunu düzeltecek,
Bir şeyleri ben uğraşmadan kıracak.
O anda yine savruldum, dağıldım, unutuldum...
Yalnızım, yalnızlığımın içinde büyütülüyorum.
Sessizliğimle beraber, acınası ve uslu duruyorum.
Üzüldüğünde üzülemeyecek kadar gaddarım.
Çünkü ben başka birine üzülemeyecek kadar.......
Güçsüzüm, gönülsüzüm, görgüsüzüm be gülüm.
En az kendime olduğu kadar sizden de nefret ediyorum.
İzninizle daha da midemi bulandırmadan...
Hem ben hem siz gidiyorsunuz, rica etmeden.
Bir şey söylemeden...
Bakmadan son bir kez, beklerken.
Acizliğimle sadece kendim başa çıkmam gerekiyor.
Suskunluğumla savaşıp, korkum ile kapışmam da...
Her şey gerekirken hiçbirini karşılayamıyor olmak...
Hayatımda yapabildiğim en muhteşem şey.
Tamamen bir başyapıt, kuşkusuz sualsiz.
Daha da derine inerken, ulaştığında dibe.
Derinliğin aslında daha yeni başladığını gördüğünde,
Bunun normalde bambaşka bir kavram olması,
Üstüne bir de batabildiğinden çok batmak;...
Kelimelerin tükendiği değil de...
Sessizliğin sessizliğini duymaya çalışıp...
Kendini bile unuttuğun bir yer...