Acı kayıp Cemil İçin Şiiri - Necmi Bayram

Babası var idi Yakup Efendi:
Korkuyordu O’ndan Feleğin fendi,
En sonunda bir Muhannet Ali’nin
Korkakça kurşunu Canını yendi.

Cemil yetim kaldı ve hiç kimsesiz
Kaderine karşı mahcup ve sessiz,..
Çalıştı-didindi kötü niyetsiz
Yanlışları yenip gerçeğe döndü.

Tüm ömrünü etti köye hediye,
‘‘Çoluğum-çocuğum gün görsün diye,
Çalışıp da zengin olmayım niye? ’’
Sona kadar bu ilkeyi beğendi…

İnsanları veresiye taşıdı,
Almaya gelince başın kaşıdı,
Düşkünlere çare diye ışıdı,
Fukaralar O’nu gördü-sevindi.

Besledi yüzlerce-binlerce davar,
Gurbete de gitti yapmaya duvar,
Çiftçi oldu,güldü O’na tarlalar;
Yüz ekip aldığı dokuz yüz-bindi…

Eğitmendi- Öğretmendi ömrünce
Bir dakikası yoktu belki,gönlünce
Yatıp-yaslanmadı, giymedi nice
Sabırsızdı her gün-her gün dövündü.

En sonunda doldu her yanı para;
Çıkardı düzlüğe,düşeni dara
Bir saniye hiç durmadı avara,
Ulaştı amaca çok az övündü.

Kalbi zedelendi alındı ciğer:
Sarmış her yanını haince kanser,
Düşündü dedi ki ‘‘ne yaptım meğer? ...’’
Sonunda bir avuç toprağa sindi.