Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ah canım arkadaşım, emir büyük yerden ne denebilir? Günün şiiri keşke mutluluk üzerine olabilseydi... Allah rahmet eylesin gidenlerimize...
Çok duygulu idi. Selam ve sevgilerimle günün şiirinizi kutluyorum sevgili arkadaşım...
ah o son bakışlar yok mu beni böyle felek vurgunu şafak sancıalrında tek ayak bırakan...emeğinize yüreğinize sağlık sayın hocam..++
Yazarken gözyaşları damlamış kağıda, belli oluyor. O kadar içten ve açık yüreklilikle yazılmış ki okuyan da ağlamaklı oluyor.
Zordur ayrılıklar, bilirim, herkes bilir. Ama bir ömrü paylaştığın kişiden zorunlu olarak ayrılırken daha da zor elbet.
Güzel şiirinizi ve sizi günün şiiri seçilmesinden dolayı kutluyor, sevgi ve saygılar sunuyorum.
Duygular şiirde tecessüm etmiş, ete kemiğe bürünmüş. Şiirinizi tebrik ederim. Başına gelenlerin üzüntülerini yansıtırken, -ilahi gerçeğin yasası- başına gelecek olanlara da bir hüznü ihsas ediyor. Hayırla kalın.
Acı kahve hatırı 40 yıl süren güzel anıların son kahvesi sonrası ayrılıkise bir başka acıdır ve o kadar da içimizi acıtır. Oldukça duygusal bir şiir Güçlü kalem İnci hanımı siiirini ve günün şiiri olarak seçen seçici kurulu canı gönülden tebrik ediyorum.
Her acı, kaynağının derinliğince acıtır insanı..
Galiba 'son vedaların' verdiği, yaşattığı acı en onulmazı.
O, 'hayat arkadaşı' ise.. Bir ömrü paylaştığın ise bütün sözler yetersizdir, teselli ancak 'onu verendendir..'
İçilen son kahve ebediyen anımsanacaktır artık.. Telvesi yüreğe çökmüştür, acısısı içe..
Eşinizdir şiire konu olan diye tahmin ediyor, Allah'tan Ona rahmet, size de sonsuz sabırlar diliyorum İnci Hanım..
Günün Şiiri koltuğunda yerini dolduran şiirinizi ve sizi kutlarım...
'Aldığım her nefeste
Sensizliğin korkusu
İçtiğim her yudumda
Ayrılığın kokusu
Yitirmiştik umudumuzu
Ağladılar sessiz sessiz
Köpüklerdeki gözler
Sezdiler sonumuzu '
Şiir bütünüyle güzel; lakin bu bölümdeki kahvedeki göz, göz kabarcıklar beni derinden etkiledi İnci hanım Kutluyorum arkadaşım Allah başka keder vermesin biricik evladını bağışlasın sana.
Seçki kurulunun isabetli bir seçimi Gönülden kutluyorum sevgilerimle nice şiirlere...
Bir dost kalemden düşmüş günün şiiri. Kıvanç duydum, Kalemi daim, yolu hep açık olsun.
Bazen ayrılıklar,ilahi gerçeklerin yasasıdır. Geride kalan gideni her yerde , herşey de arar durur.Böylesi zor durumlarda 'iyi ki anılarımız var' derim her zaman.
Seçici kurula teşekkür eder, sizi de canı gönülden kutlarım İnci Hanımığım. Sevgimle , selamımla.
Aldığım her nefeste
Sensizliğin korkusu
İçtiğim her yudumda
Ayrılığın kokusu
Yitirmiştik umudumuzu
Ağladılar sessiz sessiz
Köpüklerdeki gözler
Sezdiler sonumuzu
--İnci hanım bu güzel şiirinizi ve sizi içtenlikle kutlarım saygılar sunarım .
günün şiiri olmayı hak eden dizeleri kutlarım
Bu şiir ile ilgili 74 tane yorum bulunmakta