Acı Kahve Şiiri - İsmet Can

Nostalji kokulu bir ev
Kahveci Çıkmazı'nda
Ve o ev de yaşlı bir kadın
70'ini doldurmuş hayatının yazında

Tahta korkuluklu cumbası
Bahçesinde küflü tulumbası
Dalları yerlerde sürünen yemişleri
Ve sokak çesmesini bozuk kurnası

Oluklu kiremitlerinin ağırlığı ile
Ayakta durmaya çalışan ev
Hayatın yükünü hala sırtında hisseden
Ve şikayetsiz yaşlı teyzem

Az gelip, az öperim elini
Dinlerim onun tatlı dilini
Anlatırken bazen geçmişinden
Estirir mazinin bahar yelini

Acı kahve sıkıştırırız sohbetin arasına
Tatlanır gider, damak tadımızda
Alışkanlık haline gelen o fincan kapama
Ve hemen ardından bakar teyzem falıma

Fal işte altı üstü, çıkar diye beklemem
Dinlerim huzurla teyzemi, maraza eklemem
Geleceği bilmez zaten fincanda ki o fallar
Bu yüzden hayatı takmaz, iplemem

Arka sokakta bir kız vardı eskiden
Su içerdik, çeşme de doldurduğu testiden
Onu alacağımı söylerdi hep çıkan fallar
Başkasına kaçmış, görürüm bebeğini sallar

Bugün, kahvem gibi, falım da acı çıktı
Hayat, acısını yine bekarlığıma yıktı
Ya ben anlamıyorum gidişatı yada fallar
Belki de fallar, artık benden bıktı