Acı, İntibah, Azat. Şiiri - Ömer Çavuşoğ ...

Gençlik hazanımda bir köhne köşkün
Yalnızlık saçarken kör cumbasında
Bilmezdim halimin bu kadar düşkün;
Sessizce yatarken muşambasında.

Dinmez haykırışım sükuta doğru
Yanardağ misali kaynıyor geniz
Beynimi deldikçe sayısız soru;
Boşalır gözümden bir kızıl deniz.

Kabuslar kuşatır gecelerimi
Vaktinde gelmeyi unutur sabah
Karanlığa mahkum hecelerimi
Aydınlığa iter şanlı intibah.

Sonra seni gördüm, hava soğuktu
Kar vardı dışarda sana bakarken
Mevsimden kış idi, içim boğuktu
Sense yüreğime ışık saçarken.

Kayboldu hayatım ihtişamında
Yaktı gözlerimi bir volkan süsü
Yeniden doğsam da ilk akşamında
Başladı hasretlik, ömür törpüsü.

Tüketti aklımı o her bakışta
Beni can evimden vuran cemalin
Sensizliğe doğru her kapanışta
Çırpınır zihnimde sonsuz hayalin.

Turnalardan haber geldi mi sana?
Aldın mı aşkımın nişanesini?
Fark ettin mi yorgun kanatlarına
Uçarken bulaşan gök mavisini.

Teninden renk alır mor menekşeler
Kokundan beslenir taze ıhlamur
İsmini anarken minik serçeler
Kavuşur sayende toprakla yağmur.

Kaybolur kötülük sen varsan eğer
Kalmaz hiç dünyada üzgün kelebek
Bir uğur böceği kalbime değer
Uzaktan el sallar bir gülen bebek.

Bir hicran şarkısı mırıldanırken
Gezer yüreğimde hüznün gemisi
Sıcak gülüşüne hep aldanırken
Sarar bedenimi nedamet hissi.

Seni bir kez olsun görebilmenin
İhtimali bile ne garip sancı
Belki de bir daha görememenin;
Kahrediyor hala verdiği acı…

Bekledim ben seni yüzyıllar boyu
Sensizlik suçuyla isnat edildim
Ruhumu çektikçe bir dipsiz kuyu
Zamandan, mekandan azat edildim…