Acı, Hüzün Ve Raks, Sema

Acılanıyorum
Hasretleniyorum
Acı hüzün olarak kuşatıyor
Hüzün mevsimi de bitmek üzere
Ağaçlar hüzünlenince yapraklarını dökermiş
Ya benden dökülenler ne ola ki

Yaralarım açılıyor ufak ufak
yareleniyorum
yolların işaret levhaları
neden beni göstermez
yollarım niye boşaldı bu mevsimde
hiç mi kervan geçmez
yollarıma akrepler mi düştü yoksa

yetmez mi bu sürgün
sevgili, yüreğini getir bana
ey yürek
sevgilimi getir bana

müjde ey sevgili
acılar sürtüne sürtüne kıvılcım açtı
içimde sana dair

artık bundan sonra
dolunayımı daha az görür olacağım
artık bulutlar göğümden
çekilmez bir zaman
n’aparım n’eylerim ben şimdi
bilmiyorum ki

belki de kendime bir mum almalıyım
ve durup durup bakmalıyım
raks eden ışığına
ve başlamalıyım ben de
divane gibi raksetmeye
dönmeliyim
sema etmeliyim
ve yana döne beklemeliyim
şemsin doğuşunu

beklerim
ve üstelik geleceğini bildikten sonra
beklemeyi ibadet bilirim kendime

ey sevgili
bir elimde mum
bir elimde zaman zaman
ay ışığının şavkı
sema ediyorum

yazın sıcağını gören bu eller
şimdi de
kışın soğuğunu hissetmeye başladı
ama yine de bırakmadı kalemi
ve bakmaktan usanmadı kağıda
2006