Acı Hayat Şiiri - Şair Khan

Tıpkı bir köşeye atılmış bir çamaşır gibiyim bu dünya da
Kullanılmış yırtılmış paspal artık toz bezi bile olmayacak bir parça
Aşkların derin acısı hayattaki tatları yerle bir oluyor
Artık bu yaşam bitsin diye dua ederken boşalan yaşların bile anlamı yok
Artık gitmeliyim ama teneşirde beni paklayacak olur mu
ondan bile endişelenecek kadar yalnızım
bu kütük gövdeyi toprakla buluşturacak arkasından iyi bilirdik diyecek kadar bile dostum yok
bana son seferimde çıkmadan yola telkin edecek imam efendi bile olur mu bilmem

hayat hep böyle mi olacaktı be anne;
senin sıcak koynundan böyle soğuk karanlıklarla mı dost olacaktım
soğuk çelik dayanmış şakağıma bu kadar yakınlık sevgimi besleyecektim
uzayıp giden yollar benim kaderim mi olacaktı
güllerle gülistanlarla kurulan hayaller bir çöp denizi mi çıkacaktı
yok be yok anne hayat senin kadife sesli ninnilerinde söylediğin gibi değil
sadece bostancı danaları değil insanlar insanları kovalıyor
yok annem bu mermi şakağıma bir nişan gibi saplanan bu bakır parça benim en güzel dostum

ayın doğduğu anlar bile bu kadar mı çekilmez gelecekti insana
sisli puslu havalarda bir köşe başında sızmak mı olacak benim bahtım
bağrıma bir yumruk çökerken tepeden tırnağa üzerimde geçen kor ateş mi beni yakacaktı
sevgiliye saklayacağım aşka doyuracağım diye beslediğim bu duygular
kör bir bıçak mı olacaktı annem
kar yağarken gecelere beyazın saflığı bana kararmış bir hayat gibi mi gelecekti
yalvarışların haykırışların gökyüzüne ulaştığı dağların bile taşıyamayacağı bu yükü
sırtıma taşıyacak gücü nasıl bulacaktım be annem
hoşça kal annem hoşça kal bilinmeyende beni bekleyen sevgili ben artık martılarla,
gökyüzünün maviliklerine ufuğun kesiştiği yere yelken açıyorum