Acı Gerçekler Şiiri - Zekeriya Özhan

Bir zamanlar bir köyde mutlu bir hane vardı,
İki genç hayallerle bir yuva kurmuşlardı.

Allahın emri ile yastığa baş koydular,
Gelecekten umutlu gerçekten mutluydular.

Mevla bu kullarına iki çocuk vermişti,
İkisi de sevinmiş muradına ermişti.

Daha genç yaştaydılar beş yıllık evlilerdi,
Ecelin fırtınası aniden geliverdi.

Yenik düştü kansere çocukların babası,
Ne kadar çırpındıysa boşa gitti çabası.

Kader mutlu yuvayı bir anda harap etti,
Kadıncağız genç yaşta kocasını kaybetti.

Çocuklar yetim kaldı bu çok acı bir şeydi,
Birisi kucağında birisi beşikteydi.

Her bakışta oğlunu benzetti babasına,
Rabbim yardım et diye yalvardı Mevlasına.

Çalıştı çabaladı büyüttü çocukları,
Onun bu gayretine hayret etti çokları.

İkisi de okudu okulu bitirdiler,
Sevinçle annesine karneler getirdiler.

Kız öğretmen olmuştu oğlan ise hakimdi,
Bu büyük imtihanda sıra onlarda şimdi.

Oğlan hakim olunca hakim ile evlendi,
Annesine sormadan kızı bulmuştu kendi.

Kız ise öğretmedi o da öğretmen aldı,
Göreve başlayınca zaten bu da normaldı.

İkisi de sormadan sevdiğini almıştı,
Kadıncağız köyünde tek başına kalmıştı.

Onlar büyükşehirde yuvasını kurdular,
Arada annesinin hatırını sordular.

Telefonla konuşup yanına gelmediler,
Bu cefakar annenin kadrini bilmediler.

Yaşlandı kadıncağız artık hastalanmıştı,
Ölüm de yavaş yavaş kapıya dayanmıştı.

Komşunun yardımıyla çocukları aradı,
Ölmeden torunları koklamaktı muradı.

Telefonda usulca oğul dedi geleyim,
Torunumu görmedim kucağıma alayım.

Oğlu dedi dur anne hanıma sormalıyım,
Hem kendim de düşünüp bir karar vermeliyim.

Akşam hanım gelince durumu hatırlattı,
Hanım çok sinirlendi çantasını fırlattı.

Olmaz bey olmaz dedi kaynanayla yaşamam,
İşim gücüm var benim onunla uğraşamam.

O gün akşam yemeğe el bile sürmediler,
Köydeki annesine haberde vermediler.

Kadın kızı aradı bari size geleyim,
Kızım ben ölürsem de sizin evde öleyim.

Anne kız konuşurken kocası da duymuştu,
Bir plan çevirdiler ikisi de uymuştu.

Dediler bir dur hele senenin başındayız,
Anne biz bilet aldık yarın yurt dışındayız.

Kadıncağız ağladı çünkü çok duygulandı,
Zaten içi yanmıştı şimdi bir daha yandı.

Kız hakimi aradı abi ne yapmalıyız,
Buna bir çare bulup işi kapatmalıyız.

En güzel parlak fikir hakimden geldi yine,
Kadını yazdırdılar huzursuzluk evine.

Anneyi köyden alıp oraya koyacaklar,
Bir isteği olursa yakından duyacaklar.

Söylemekle tükenmez burda bitsin bu çile,
Onlar köye varmadan anne ölmüştü bile.

Özhani der o yanda ayrılmıyor paşa bey,
Okumakla olmuyor adamlık başka bir şey.

(Aşık Zekeriya Özhani)