Acı Gerçekler Şiiri - Hakan Baş

İnsan sevdiklerinden uzakta kalınca anlarmış.
Gülümsemenin, sıcak bir çayın ona neler kattığını.
Ve kimseye anlatamazmış bu hasret denen duyguyu.
Çaresizce sokaklarda yürür,
Bir hayli içlenirmiş bu duruma.
Bazen de gurbet yolunda hatırlanır,
Sımsıcak akıverirmiş o yaşlar siyah asfalta.

Kaybettiği umutlarını ve çok sevdiği dostlarını,
Zamanın sonsuz çemberinde ararmış.
Tozlu raflardan indirdiği resimleri,
Tek tek siler ama bir türlü açıp da bakamazmış.

İnsan yalnız kalınca,
Karanlığın ürkütücü sesini,
Ve çaresizliğin acı çığlıklarını,
Daha net duyarmış.
Cebinden çıkardığı buruşuk bir mendil,
Dudaklarında yanan sigara,
Ağlayan gözlerine tek teselli olurmuş.

Beklenen gün gelince,
Koynunda sakladığı yıldızları çıkarır,
Tek tek bırakırmış gökyüzüne.
Kimi yıldız sevdikleriyle doluyken,
Kimisi de en güzel hayallerini süslermiş.

O günden sonra,
Her kayan yıldızı hayali sanıp,
Sevdiklerine benzetirmiş.
Ve güneş doğunca ufuktan,
Hepsi de birer birer söner,
Kaybolup gidermiş…