Acı gerçekler 1 Şiiri - Münevver Şenol

Annemin peşpeşe kaybettiği bebeklerinin ardından sekiz sene çocuğu olmamış. Beni de hemayil, tedavilerle bulmuş, altı-yedi aylık hamileyken karnında bebeğinin ağlama seslerini duymuş ama bunu kimseye söyleyememiş. “Herhalde bana öyle geliyor” diye düşünmüş ama bir gece babam da aynı sesleri duyunca hem şaşırmış hem de biraz korkmuş.
Daha sonra halamla gidip bir din hocasına bu durumu sorup fikir almışlar, o da, nadir de olsa böyle şeylerin olabileceğini söylemiş ve eklemiş: “sizin başınızda bir felaket dolaşıyor, bu sabiye de malum olduğu için, anneme, babama böyle felaket verme Allah’ım diye kaderine ağlıyor” demiş. Gerçekten birkaç gün sonra annem ''göremiyorum'' diye feryat etmeye başlamış (tıpkı Türk filmi gibi) . Babam, çaresiz, annemin sabah kahvaltısını yaptırıp işine gitmiş. Öğle tatilinde doktora gitmişler, “gebelik humması” tanısı konulmuş. İki ay sonra annem beni sezaryenle dünyaya getirmiş ama prematüre olarak. Annemle dört ay hastanede kalmışız.

Bir sürü tedaviden sonra annemin gözleri açılmış (Türk filmi devam ediyor) . Tabii ben de normal kiloma ulaşmışım bu arada. Annem hastaneden taburcu olmuş, evimize gelmişiz, fakat annem bunun sevincini yaşayamamış, zira kız kardeşi Zehra’yı yüzü gözü morluklar içinde karşısında bulmuş. Meğerse teyzem enişteme “sen beni aldatıyorsun” demiş. Eniştem önce inkar etmiş, daha sonra da “sen bana iftira atıyorsun” diyerek teyzemi dövmeye başlamış. Üstelik teyzem de hamileymiş! Annem “sorun değil, bizde kalırsın, biz ne yersek seninle paylaşırız” diyerek kız kardeşine sahip çıkmış. (Tabii babam da annemin bu fikrine katılmış) . Aradan aylar geçmiş, teyzemi ne arayan ne de soran olmuş. Annem beni büyük teyzem Nefise’ye emanet edip tebdil-i kıyafet giyinip (kara çarşafa bürünüp) Zehra teyzemle birlikte Faruk Enişte’yi takip etmişler. Sonunda Faruk Enişte’nin bir dostu olduğunu, Ankara telziler semtinde bir ev tutup birlikte yaşadıklarını öğrenmişler. Çiftleri, semt karakolundan iki polisle takibe almışlar. Eniştem ve birlikte yaşadığı kadın, önce sinemaya gitmişler, annem, teyzem ve polisler de gizlice peşlerinden. Daha sonra eve geldiklerinde baskını gerçekleştirmişler. Olay, tek celsede boşanma ile sonuçlanmış. Tabii nafaka ödemesi de karara bağlanmış ama bırakın nafakayı, işinden ayrılıp sırra kadem basmış Faruk Enişte.

Zehra teyzem, kızı Hülya’yı bizim evimizde dünyaya getirmiş. Babam o kadar iyi bir insandı ki eve geldiğinde önce Hülya’yı kucağına alıp severdi, sonra da beni. Hülya, babama, “Çerkes Baba” derdi. Bir gün İstanbul’da babamın büyük halası tramvaya bindiğinde bir bakmış ki, vatman, bizim kayıp(kaçak) enişte. Hemen yanındaki gence ''evladım şu vatmanın yaka numarasını öğrenir misin ama sakın belli etme, çünkü o bizim kayıp(kaçak) damat demiş''. Yaka numarası sayesinde nerede oturduğunu bulmuşlar ama sonuç sürpriz değil, Yedikule’de Vartui adında ermeni bir hanımla yaşıyormuş. Ankara’ya mektupla bilgiler tek tek ulaştırılmış.
Bu arada babamın tayini Mardin, Nusaybin’e çıkmış, evde eşya toplama telaşı varken durum içinden çıkılmaz bir halde karışmış. Teyzem, kızı Hülya’nın fotoğrafını çektirmek amacıyla fotoğrafçıya gitmiş, arkasına da ''kızın dört yaşına geldi, sen nasılsın bir babasın” diye bir not eklemeyi düşünmüş ama küçük Hülya stüdyodaki ışıklardan korkup annesine sarılınca, fotoğrafta anne kız birbirine sarılmış bir halde kalakalmışlar ve teyzem hiç bir not eklemeden bu resmi Faruk enişteye yollamış.
Gönderilen bu fotoğraf Madam Vartuinin eline geçmiş. Faruk Enişte akşam eve döndüğünde, yemeğini yedikten sonra kahvesini yudumlarken Madam Vartui “sana bi sürprizim var” diyerek fotoğrafı enişteme uzatmış. Baba müsvettesi eniştem ağlamaya, hem de hıçkırarak ağlamaya başlamış (ki müsvette olduğuna bugün hâlâ inanmaktayım) . Madam Vartui, büyük bir insanlık örneği göstererek, müsvette babaya, “hemen karına ve kızına koş, bu çocuğu annesiz babasız bırakmaya hiç kimsenin hakkı yok ve karın seni af edecektir, inan bana” demiş.

Faruk Enişte (müsvette baba) hemen yola çıkmış. İşte tam bu sırada Madam Vartuj, Ankara’ya bir telgraf çekerek “eşin senden af dilemeye geliyor, sakın hayır deme” diye bildirmiş. Bazen aynı dili, dini paylaştığımız insanlardan göremeyeceğimiz yakınlık ve iyilik başka bir kültürün insanından gelebiliyor ve bu da bize önemli olanın “insanlık” olduğunu hatırlatıyor, keşke bunu herkes görebilse ya da unutmasa.
Neyse, biz hikayemize dönelim. Zaten teyzem, onu istemeye gelenlerin hiç birini beğenmediği için (sanırım hâlâ kocasına da âşık olmasının payı vardı bunda) herkesi geri çeviriyordu. Faruk Enişte geldiğinde sanki hiçbir şey olmamış ve sanki aradan o kadar zaman geçmemiş gibi tekrar birleşmeleri hem güzel hem de dramatikti.
Ama işin daha hüzünlü yanı ayrılık zamanının gelişiydi. Biz Nusaybin’e, onlar ise İstanbul’a döneceklerdi. İlk giden biz olduk ve onlar bizi yolcu ettiler. Ankara tren garında gözyaşları sel olmuştu, herkes birbirine sarılıyor, öpücüklere boğuluyor, ağlıyor ve sadece hıçkırık sesleri duyuluyordu. Bu esnada bir cılız ses herkesi daha bir burktu ve daha bir hüzünlendirdi. Küçük Hülya ''bizi bırakma Çerkes Baba'' diye ağlıyarak babamın boynuna sarılmıştı sıkı sıkıya.

Neydi baba, kimdi anne, ya çocuk kimin? . Bunların hiç bir önemi yoktu, çünkü gerçek olan sevgiydi. Belki çok şeyimiz yoktu, belki maddi sıkıntılarımız vardı ama biz bir aileydik, hem de güzel, büyük, mutlu bir aileydik.
Münevver Şenol