Acı Gerçek Şiiri - Mesut Özkan

Bir bayram önüydü,arife günüydü,
Çıkmıştık hanımla tam akşam üstüydü.
Tabiri caizse iğne düşmez yere,
Kapalı çarşıda vitrinler süslüydü.

Velhasıl yürürken,taşlı dar sokakta,
Eski bir ahbabım çıkmasın mı yoluma.
Görecek mi beni diye bekler dururken
Hanımı da kolunda,geçip gitti önümden.

Neyse,koştum peşinden,tutup çektim elinden.
O kadar boş baktı ki,ürperdim gözlerinden.
Anladım ki tanıdık,aşina değilim artık.
Yıllar beni bitirmiş,içim yandı derinden.

Sende mi Bürütüs,diyesim geldi birden.
Konuşunca tanıdı,anlamıştı sesimden.
Demek,gençlikten kalan,birtek sesim geriye,
Hayat adil değil ki ne diyeyim Nebi'ye