Acı Emanet Şiiri - Mesut Çiftci 2

Her insan kendinin esiridir,
Nereye giderse gitsin kaçamaz.
Alın yazısı kendinin eseridir,
Hiç bir kaçış bu yarayı saramaz.

Oysa en çok ben kaçtım kendimden,
Defalarca ettim, şirin canımı yerinden,
Ne kadar uzağa ya da ne kadar da derinden,
Yine de karşılaştım kendimle bilcümle yeniden.

En acı olanı da ne bırakırsan geride,
Bir daha asla kalmıyor eski yerinde,
Gün gelip de geriye tekrar döndüğünde,
Yer ile yeksan bir geçmiş bulunur serinde.

Keşke kaçmasaydım desem de çoğu zaman,
Dönülemez ki geriye olamaz tek bir an,
Bu kadar kaçıştan bana miras kalan,
Keşkeler, pişmanlıklar ve kötü bir talan.

Derler ki ağlamazmış kaçanların anası,
Sanki geride ağlayacak bir insan mı kalası?
Eğri sözün doğrusuna mı yanası?
Geride kalanların duyulur çığlığı ve selâsı.

Çok duydum bende bu selâyı acıyla,
Ne kardeş ne baba ne de bacıyla,
Onulmaz bir derdin acı ilacıyla,
Yitirdim ben sılamı gurbet tacıyla.

Harap Mesut'um gurbettir memleketim,
Acı benim tenim hasret iskeletim.
Sorma bana nerelisin diye nedir cemiyetim,
Çiledir tüm yüküm hafızam emanetim.