Acı Çekmek Özgürlükmüş

İşte zamanı geldi sende gittin.
Öbürleri gibi vedasızdı gidişin.
Ne vardı sanki gidecek,
Ay ışığında yakamozlardaydın,sende bıraktın gittin,
Kurtlar sofrasına attın beni.
Sen demez mi idin bu İstanbul yutar adamı diye.
Ne vardı sanki gidecek,bırak gitsin ay.
Bana sen öğretmedin mi mücadeleyi,
Hayata nasıl dik bakılır,senden öğrenmedim mi?
Neden gidişin böyle amansız,zamansız.
Ne vardı sanki gidecek.
Ama;
bir gün mutlaka bende senin gibi olacağım.
Bende dik bakacağım hayata,acılara.
Bende fırtınalı,karlı,yağmurlu hayatlarda yaşayacağım.
Bu nasıl yara anlayamadım,kanıyor her yanımdan.
Çeker giderim derdin,çektin gittin.
Ağlayamadığını öğrenmiştik.
Sen kendini değil bizi ağlattın gidişinle.
İşte kapıyı çarptın da gittin.
Kafamıza sıktın da gittin.
‘’Acı çekmek özgürlükmüş’’dedin.
En sonunda hepimiz ÖZGÜRÜZ.
Sen gittin,
Biz acı çekiyoruz….