Acı Ansızın Düşer Yüreğimize

Bazen yüreğimize acı ansızın düşer. Tane tane donar bütün gözyaşlarımız. Yüreğimiz burkulur. En derin hislerden çığlıklar yükselir ansızın. Elimiz, ayağımız buz keser bütünüyle donakalırız.
Çaresizlik olanca gücüyle haykırır bütün gerçeği yüzümüze. Dilimiz lâl olur, kolumuz kanadınız kırılır. Boynumuz bükülür ve kabul ederiz bütün başımıza gelenleri.
Derin bir sükût kaplar ortalığı. Herkesin gözleriyle konuştuğu an başlar bir zaman. Ama hiç bir çare yüreğimize düşen ateşi söndürecek güçte değil maalesef.
Uzun bir yolculuk diye çıktığımız yolların nasıl birden kesiştiğine tanık olur fâniliğimiz. Karmaşık duyguların göğe yükselişi gibidir yaşantımız. Her gidenin arkasından yaklaşan yollarımız birer birer kısalırken, bizler bir nefes aralığı yaşamaya çaresizce devam eder dururuz, yeni hayal kırıklığını hissetmediğimiz güne kadardır bu zaman.
Bu gün yine yorgunuz ve bu gün yine çaresizliğini yaşıyoruz fâniliğimizin. Ancak baştan sona kendimizi yenileme zamanı. Var olan gerçekliğe karşı önlem almak. Maddenin yanına maneviyatı katmak gerek bütünüyle.
Hep böyle yaşanılacaktır bu zaman. Hep böyle devam edip gidecek Var olan. Mendiller
Sallanırken gidenlerin ardından. Yalnızca kişiler değişecek, mekânlar değişecek ama bu Yalancıktan oyun devir daim ederek sürüp gidecek. Nasıl ki yüzyıllardır aynı oyunu oynamıştır insanoğlu, oyuncaklar ve oyuncular değişerek hep yeniden başlayacak bu devran.
Yeni yollar, yeni hayaller ve yeni oyuncular ve hep sürüp gidecek bu kervan. Ama acı ansızın düşecek insanın yüreğine yakacak, yanacak ve yanacağız çaresizce... Tek bir kurtuluş çaresi olacak elimizde ki yarın ki güne hazır olmak,
O da bütünüyle inanç ve iman.