Ben, kırık aynalarda kendini arayan,
Her parçada başka bir yüz bulan.
Düşen, yerinden kovulan,
En çok da küllerinden doğan,
Yirmi üç yıl aradım kendimi içimde
Kaç güne sığardı hasretin büktüğü bu yürek
Kaç gün yeterdi bana seni hatırlatmayan
Ölüm ne hırslı gözümde
Ne alçak dünümü bugünüme katan
Aramak bir evi
vazgeç diyor bir yanım
o dönmeyecek
halbuki henüz gelmemişti bile
ne güzeldi seninle hayalleri paylaşmak
yıldızları izlemek
elini tutmak
Ölümün adıydı aşk
Yüzünün kıvrımları
Göğsünün inip kalkışıydı
Çaresizliğin diğer adıydı
Acıya karşı küfürler savurmaktı
Yara bandına yapışmaktı
acı,
acı
gördüğüm bir parktı o sabah.
beklediğim bir tek gülen yüzündü,
gürültümü bastıracak.
Bir gün bir denize dökülsem
Atsam içerimden
Beni kamburlaştıran bilyeleri
Dökülsem
Elimde kağıdım kalemimle
eski bir eşikte bekliyorum seni
saçlarının dalgasına sığınıyorum
kayıp bir balıkçı teknesi
geleceğini söylüyor bana her pazartesi
söylemiyorum kimseye gizlimdesin
Evet yaşadık,
Evet öldük.
Peki nedir bunun manası?
Ne anlama gelir yaşamın altında ezilmemek,
Bir kibritin ucunda alevlenmemek.
sokağın lambası ilişiyor yalnızlığıma.
kaçtığım onca karanlığa rağmen
işte burada, yanıbaşımda duruyor.
uzaktan evleri görüyorum,
dağılmış hayatları,
yollarda öğrettiler bana gerçekleri,
artık bozuyorum tüm ezbere bildiğim yeminleri.
kapı kilitlerine de güvenmiyorum artık.
hep gizledikleri var,
hep prangalı hisleri.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!