Acı Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

ACI
Bahçemde güller solmuş
Kapımda aralıklar kapalı
Yüzümde tebessüm yok artık
Çevremde dost dediğim kimse kalmamış
Yolum meçhule başını almış gitmekte
Sahi nedendir
Hased mi
Nazar mı
Sona yaklaşmak mı
Ya da kaybolmak mı
Dur dur
Ya da başarmak mı
Neyi başaracağım
Daha kaybedecek neyim kaldı
Hased edilecek neyim vardı
Nazar edilecek nemli gözlerimden başka
Ne kalmıştı ki bende
Ne dostum dost
Ne ailem aile
Ne sevdiğim yar
Ne nefesim anlamlı
Ne yaşantım manalı
Yaşamak
Evet, yaşamak
Hiç bu kadar anlamsız olmamıştı
Ruh çıkınca mı ölüyordu insan
Ya da insanın ölmesi bedeninin solması mı
Kaç defa umudum öldü
Kaç defa dost bildiklerim yolunu ayırdı
Kaç defa umduklarım olmadı
Kaç defa sancı aldı yaptıklarım
Kaç gecem karanlıktı
Kaç defa zorlandım
Kaç defa zorluk çektim
Bunun hepsi ölüm değil mi
Hani insanın umudu çalınınca ölürdü
Lanet bir direncim var
Çalınan umuduma rağmen
Neyime güvenip yaşayabildim
Gözleriyle bu hiç halime hased eden
Gözleriyle bu solmuş kararıma nazar eden
Harbi
İnsan neden böyle!
Mesela şimdi kafama silah dayasam
Öleceğim diye üzülecek kimseler yerine
Silahı kıskananlar
Ya da kendimi yüksek bir yerden atsam
Beynimin dağılması kimsenin umrunda olmayacakta
O yüksek binanın sahibini soracaklar
Ya da birden fazla vitamin ilacı alsam
Aniden böbreklerim iflas etse
Kim dönüp yazık diyecek
Bu kadar vitamin hapını nereden buldu diyecekler
Ya da durun durun
Boynuma ip assam
Kimse acımayacak genç yaşıma
Söyleyecekleri tek şey bunu ondan beklemezdik
Kıyamazdı canına
Oysa herkes
Oysa sen
Oysa hepiniz
Yaptıklarınızla kıymıştınız
Hem canıma hem umuduma