Acı Şiiri - Dilaver Öztürk

Kırgınım yine hayata senin yüzünden
Sulamıyorum gözyaşıyla artık çiçekleri
Bakmıyorum uzak ufuklara Toroslardan
Dargınım feleğe taç yaptım hüzünden.

Yıllandıkça acılarım artıyor
Yıllandıkça yaralarım içime batıyor
Bir sızı ki bitmeden yürekte kanıyor
Hayatta hiçbir şey gün geçtikçe eksilmiyor,artıyor.

Sözler vardı söze değen
Özler vardı öze gelen
Gözler vardı gözden akan
Gizler vardı ömre sarkan

Bir acı ki içerde kahır jileti
Doğruyor jilet jilet insaniyeti
Bitmez mi bu yüreğin mahkumiyeti
Yine sen kurşuna dizersin masumiyeti

Bir acı ki kalpte çıban başı
Zehre çevirir en güzel güne ballı aşı
Nasıl sarar insan pamukla taşı

Bir acı ki suda haşlanmış ümitler
Öyle ki kemikteki iliğe işler
Yüreğe sinmiş bir kere acı
Çıkmaz bin yılda sıskacı

Bir acı ki sanki yok ilacı

Acılarla büyür insan
Acisindan alır tadını tüm yemekler
Acısıyla tatlanır tüm güzellikler
Acisiyla ölür insan
Acısıyla doğar tüm bebekler
Acısına açar tüm çiçekler
Acısına batar gece karanlığa
Acısını alır güneş tüm âşkların