Acı Şiiri - Cem Kamalı

Geceleri, hep ağlardım.
Kimi zaman bir deniz kenarında,
Kimi zamansa, yatağımda.
Sonrasında, uyuyakalmalarım vardı.
Sonu gelmez bir uyku dilerdim hep.
Hayat, üstüste koyup acıları, öyle veriyordu ellerime.
Ben ağlardım, hayat bakardı.
Ben bakardım, yüreğim kanardı.
Kan karışırdı damlalara.
Gözlerime yağmur yağardı.
Bir temmuz sıcağında,
Soğuk bakışları bırakıyorum hayata.
Gönlümün gülleri solmaya başladı.
Gülerken dudaklarım, mutluluğu anlatırken gözlerim dünyaya,
Şimdi hiç birinden eser kalmadı.
Yalnız kalma korkusu vardı hep içimde.
Şimdiyse, adı yalnızlık oldu dünyamın.
Çok yorgun düşüyorum,
Yüreğimi yakıyor kendime söylediğim yalanlarım.
Varsın, yansında,
Rahatlasın biraz yıllarım..!