Acı Şiiri - Evira Ayaz

Aynı güneş yine doğdu,
Farkı yok ki,hep aynı..
Yatağımdayım, uyumuyorum,
Doğru kelimeleri arama telaşı,
Dilimi suskunlaştırıyor…

Anlatamıyorum
Bu yerin varlığını,
Bana bir nefes kadar yakın olduğunu,
Mutluluğumun orda olduğunu…

Tanıdık bir duygu içimde kanatsız,
Tıpkı penceremde sessizce duran güvercin gibi..
Yuvasız kuşları düşünüyorum,
Büyümeye özlem dolu ölümleri,
Acıyı düşünüyorum,
İçimi kemiren bu duyguya teslim oluyorum…

Kelimeleri uzaklaştırıp kendimden,
Sessizliğe umut diye sarılıyorum.
Hangi umut ki,
Sonsuz sandığım yaşamı,
Sonlandırmadı ki!

Hangi acı ki,
Beni bu kadar dilsiz bırakmadı ki?

Yanlış adreslerin kör sokakları,
Ne zaman aydınlandı ki?