Acı Şiiri - Ahmet Beltekin

Öyle bir mahallede yaşadım ki,yüzyılın samimiyeti var,
İç içe geçmiş evler,anlatırken eski hatıraları,
Yine pişmanlık şarkıları söylüyor yıllar.
Sanki düşler ülkesinden bir resim,tahtalardan yama yapılmış duvarlara,
Elektrik direğinde bir isim,sokağın adı silinmeye yüz tutmuş,
Belli ki sokak bile kendi ismini unutmuş.

Bahar güneşi nasıl ısıtırsa içimi,işte öyle ısınırdım bu mahallede gezerken,
İnsan her şeyi göze alır ya delice severken,
Gözlerim dallarına tırmandığım iğde ağacını aradı,
Kokusu genzimi hâlâ yakarken...
İşte o anda iki damla yaş kaydı gözlerimden,yanaklarım ıslandı.
İhanete uğramıştı bütün hatıralarım.
Zaman kayboldu ve iç içe girdi yine acılarım,
Şarkımızı söyleyen sokaklar hüzünlendi,yalnızlığımı arttırdı hatıralarım,
İğde ağacımı bulamadım,en yakınını kaybetmiş biri gibi oturdum ağladım.