Açgözlülük Şiiri - Şerife Çoban

Çok yoksul bir ninenin, miskin kedisi vardı.
Nine bir lokma bulsa,kediyle paylaşırdı.

Ciğer, et ve işkembe kedinin; en sevdiği yemekler.
Nine belki bulur da, verir diye hep bekler.

Miskin kedi zayıflar, günler geçip giderken;
Çelimsizleşir hepten, düşer ayaktan elden.

Bir gün evin damında, semiz bir kedi görür.
Kendini fare gibi; onu da kaplan görür.

Öğrenince kedinin saraylı olduğunu;
Bizim miskin kedicik buralarda durur mu?

Yaşlı nine yalvarır; ” seni en çok ben sevdim;
Paylaşırız ne varsa, lütfen gitme ey kedim! ”

Miskin kedi açgözlü, az olanla yetinmez;
Saraya gidecektir, nineyi hiç dinlemez.

Sarayın yolunu, bulur sabah erkenden,
Durum tekin değildir geri dön vakit varken.

Miskin kedi göremez burdaki tehlikeyi,
Hırstan dönmüştür başı, görmez olur bir şeyi.

Padişah çok bıkmıştır, yetsin artık bu sesler;
Hemen ferman çıkartır, öldürülsün kediler.

Bizim miskin kediye nişan alır okçular,
Acımazlar kediye, midesinden vururlar.

Arzularken en ehemmiyetsizleri,
Kaybederiz eldeki en değerli şeyleri.