Acemi kayakcı Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Kar yağıyordu.
İçine çekiyordu beni, doğanın sessizliği
Issızlaşıyordum.
Ortalık sakin sükûnet içindeydi.
Buza kesmiş bıyıklarımla karda bata çıka yürürken

&&

Az kalmıştı zirveye.
Derken, bir duman sardı dağları
Göz gözü görmez sisler oldu kayboldum içinde.
Korktum.
İrkildim oturdum ve karın üstüne
Kardır soğuktur demedim.

&&

Aptalcaydı fikrim.
Güya kayak yapacaktım yarı bilmiş halimle.
Yalnız
Ve arkadaşsız
Nereden bilebilirdim, havanın değişeceğini!
Sabahki güneşin yok olacağını!
Güneşin üstüne sislerin saracağını nereden bilebilirdim.
Günün en güzel zamanında

&&

Birden irkildim.
Kurtla uluyordu köpekler dolaşıyordu yanımda
Korktum.
Gittim geldim, ölümle yaşamak arasında
Ve!
Annemi, hatırladım.
Onun öğütlerini sözlerini hatırladım ölüm yolunda.
Sonra kaydım, kaydım.
Dört yanımda köpekler vardı yanımda.
Kar yağıyor
Dağ sessiz, karşımdaki şehir sessizdi.
Ağaçlar suskundu
Zor döndüm lanet olası kayaktan.

&&

19 Oca. 19
Ahmet Yüksel Şanlı er