Ruhum bedenimde sıkıştı kaldı. Bu daralma ruhumu ne kadar sıkıyorsa bedenim maddi olan zahiri yapım bunu fırsat bilip, onu daha da sıkmayı kendine görev biliyor ve bunu öyle güzel başarıyor ki... Ruhum aczini her haykırışında acıyan rengini bir şekilde ortaya çıkarsa da, nefsim onun bu çığlığını zıtlıklarla örtbas etmekte. Aslında çivi çiviyi söker babında saçma sapan bir olaydır bu. Bunu itiraf edebilmem ve kendimi yermem size biraz tuhaf gelse de, ne kadar doğru bilmiyorum ama bu bir gerçek.Belki de ne gerek var diyeceksiniz. Tabii ki biz insanız.Günahta sevapta bizler için.Bunu kabul ediyorum.Kabullenemediğim; aklımız var diyoruz, zekadan, duygulardan ve yeri gelince sezgilerden söz ediyoruz.Aaaa biz her zaman en iyiyizdir, öyle yeteneklere sahibizdir ki... Peki elimizdekilere yani aslında bize verilenlere nereye kadar güvenmeliyiz ya da doğumumuzdan itibaren sahip olduklarımız, hiçbir çaba harcamadan elimizde olan yeteneklerle nasıl övünebiliriz. Biz kimiz? Sadece nefsimize güzel geleni alıyor, aldığımızı da sorgulamaktan kaçıyoruz. Kabul etmediklerimizin de tam anlamıyla manasını bile bilmiyoruz nede öğrenmek için çaba sarf ediyoruz.
Görmüyoruz;
Görülmek, göstermek için görüyor,
Konuşmak için işitiyoruz.
Sevmiyoruz;
Kaçıyoruz sevmekten.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
