Açelya Şiiri - Süleyman Eser

Açelya!
Aç ellerini yalvar Allah’a.
Gelsin ömrüne o bahar.
Ruhuma devrilirken galeyan,
İsmini duyduğum her yer tuğyan.
Yanağında al var,
Gözlerin bal,
Yaprağın varlığından kibar…
Aç ellerini gökyüzüne,
Bir damla yağmur al,
Sakla en muhlis odalarda
Perdeler kapansın üstüne.
Zulmet denizi kucağında boğulsun,
Başucumda uçuşan kargalar,
Gecelerimi ürküten baykuş kovulsun.
Açelya!
Açılma engin ufuklara...
Kuşkular ışıklarla yıkansın,
Haset çemberleri kırılsın, dalga dalga…
Eylülde elversin yolun, yordamına.
Hasretin teknesinde dinlen,
Zemheride filizlen,
Yüksek irtifalı kayaların gölgesinde,
Bulutlar içinde görülsün çehren.
Dalların, damarların çeksin,
Yolunu kaybetmiş umarsızı.
Ziyan etmesin onu sulusepken.
Açelya!
Alnın açık çık karşıma.
Çırağında ışısın aşkım.
Bir kuru dal uzat kollarıma
Yeşersin iş geçmeden işten…
Her sonbaharda bir iz bırak
Kök saldığın toprağa ki,
Kalanlar şad olsun bu gidişten
Yırtılsın yeryüzü,
Kulakları çınlasın ertesi günün.
Açelya!
Açılma hoyrat dağlarda,
Soğuklar sinmesin pak tene.
Gezinme alçak vadilerde,
Çakallar değmesin pak ize.
Önümüz, arkamız, her yönümüz…
Öyle kesret ki, sanki düğün.
Biter ihtişamın belki,
Gafil gözlerde, öldüğün gün…
Narin salınışın dağ rüzgârlarında,
Bağdır sevdama, öfkeme sürgün
-Tophane-
05/10/2010